Saturday, December 30, 2006

Feliz 2006

¿Se acaba el 2006? Yo creo que no. Este año no se acabará nunca. De hecho, es probable que vuelva a empezar. Yo ya he avisado.

Labels:

Anicet

Su mate había tenido una increíble belleza plástica. Suspensión, rectificado en el aire, giro de brazos, y sacando el balón desde muy abajo, se colgó del aro. Luego vino el otro, que jugaba en el Madrid, puso un niño en la pista, saltó por encima de él, y ganó el concurso. A muchos nos pareció injusto. El gandor era claramente Anicet. Al menos así lo recuerdo... Esto ocurrió en algún momento de los 80...
Anicet Lavodrama debe de ser el único deportista de la República Centroafricana que se conoce. Medía 2'02, lo cual no era mucho para jugar de pívot. Se las tenía que ver con gigantes que le sobrepasaban en diez centímetros, pero él era el que más saltaba, y a base de músculo, inteligencia al posicionarse y esos muelles que tenía en los pies, lograba frenar a sus rivales. A veces, inesperadamente, tras un tiro lejano del equipo contrario, surgía la mano de Anicet, altísima, empotrando el balón contra el tablero, dejando al árbitro con la duda de si el balón todavía ascendía. Pero lo que nos volvía locos eran sus mates. Se movía rápido en la zona rival hasta encontrar la posición para poder colgarse del aro. A veces algún compañero simulaba un tiro de tres, para que Lavodrama volase a por el balón y machacase. Y el público coreaba "¡Anicet, Anicet!". No se prodigaba mucho en tiro exterior, y su verdadero handicap eran los tiros libres. La estadística decía que metía uno de vez en cuando. Sin embargo, con el tiempo, desarrolló un estilo peculiar de lanzamiento. Comenzó a tirar fuerte, sin bombear el balón, casi recto. Eran auténticas pedradas, pero para sorpresa de todos, entraban limpias. Hasta comenzó a meter tiros de tres de esta manera. Cierto día, el Clesa Ferrol perdía por tres puntos a falta de un segundo para terminar el partido. Se jugó el triple Lavodrama, y falló, pero consiguió tres tiros libres al forzar una personal. Todo el pabellón era un manojo de nervios, tenía la responsabilidad el jugador más inseguro en los tiros libres. Pero él, el más tranquilo del mundo, lanzó sus tres pedradas y forzó la prórroga.
Después, el baloncesto desapareció en Ferrol, y el Madrid quiso ficharlo, pero sus lesiones en la rodilla lo impidieron, y se fue a Valladolid. Es un tipo sonriente, por lo que dicen gastaba bromas continuas, y en su contestador dice "soy Anicet Lavodrama, el rey de la cama".
El otro día lo vi por la calle con su hijo. Ya es un señor de cuarenta y muchos años. Su sonrisa está intacta, su cara de buena persona no la ha cambiado el tiempo. Pasé por detrás de él, y dando palmas, canté como si fuese las cinco mil personas del pabellón. "¡Anicet!" Él se volvió, hizo un reverso, y machacó. Por los viejos tiempos.

Labels:

CRY


Nuevamente, debido a razones escritas en los mapas incomprensibles del destino, que desenvocan en consecuencias que nadie (ni yo mismo) puede controlar, ni mucho menos prever, este blog se convierte en algo que jamás ha querido ser. De pronto, Un Caos Muy Preciso es la web oficial de Juan Pardo. Aquí está, en una de sus múltiples facetas, imitando a John Lennon.

Labels:

Friday, December 29, 2006

Tu Blog No Es Gran Cosa

Eran las tres de la mañana, y revisando un poco el blog debido al insomnio, descubrí este comentario firmado con el nombre que tanto me gusta encontrar: anónimo. Tras leerlo, no podía salir de mi asombro.
"Tu blog no es gran cosa. Sin embargo, por extrañas razones, cada palabra que en él está escrita, cada línea, cada verso, forma parte de mi ser, se ha convertido en réplica de mi existencia, es el eco de mis propias ansias. No sé como lo has conseguido, pero todos tus textos son reflejos de mis sueños de infancia, dices todo lo que en algún momento he pensado, y lo que es peor, todo lo que algún día pensaré."
Salvo por la primera frase, el resto bien. Tras la sorpresa inicial, la siguiente reacción fue no tomármelo muy en serio. Alguna broma. Seguro que algún amigo con ganas de hacer el chiste. Ya descubriría quién.
Casi lo había olvidado por completo cuando unos días después recibí otro comentario anónimo.
"Tu blog no es gran cosa. Pero es un puñal que se me clava dulcemente en las entrañas, depositando electricidades afiladas que se esparcen por mis arterias y se acomodan en los recovecos más privados de mi ser. Guardo tus palabras en el corazón, en el alma, en el útero. No nos conocemos, pero es como si te conociera de toda la vida. Tengo que decirlo: te amo."
Que no cunda el pánico, pensé. Tenía que tratarse de una broma. Si no era eso, sin duda se trataría de una psicópata (¡había utilizado la palabra útero!). Comencé a realizar investigaciones e incluso a aplicar el tercer grado a mis conocidos para averiguar si alguno de ellos era el responsable de semejantes mensajes, pero no obtuve resultado alguno. El tercer anónimo no tardó en llegar.
"Tu blog no es gran cosa, pero necesito conocerte".
A continuación había escrito el día, hora y lugar donde quería que se produjera la cita. Cuando llegó el día convenido, allí me presenté, un poco temeroso, pero con ganas de descubrir de qué iba todo eso. Por fin conocí a mi admiradora. La chica con el rostro más dulce que haya visto jamás me dio la bienvenida más calurosa que se puedan imaginar con tan sólo desplegar una sonrisa. Me ahorraré los pormenores de esa cita, así como de las siguientes, pero les diré que a pesar de mis primeras reticencias, viví unos días mágicos, felices, en los que compartí mucho más de lo que había compartido en toda mi vida. Ella era todo lo que siempre soñé, me hacía sentir tremendamente cómodo en su compañía, cómodo conmigo mismo. Fue toda una revelación, una inspiración para vivir, hasta para escribir, tras cada cita regresaba a casa en un estado de euforia y plenitud que me hacía sentarme frente al teclado y escribir como bajo los efectos de una musa generosa, derrochadora, talentosa. Después incluso conseguía dormir, dormir como hacía tiempo que no lograba, libre de insomnios, libre de inquietudes y malos pensamientos, en paz.
Tras unas semana de flotar entre las nubes, desperté en plena resaca, dándome cuenta de que, de alguna manera que todavía no sé explicar, había perdido el contacto con ella. No tenía ninguna cita concertada, no había modo de que pudiera comunicarme con ella, a menos que ella me dejase otro mensaje en mi blog. Pero pasaron los días, y aunque me pasaba las horas contemplando mi blog obsesivamente, no encontraba señales de mi admirada admiradora. Vuelta a las noches insomnes. Comencé a escribir textos en mi blog en los que sugería cuánto la amaba, en los que trataba de hacerle entender que quería verla, en los que prácticamente trataba de invocarla como si de un espíritu se tratase. Finalmente, apareció, para ponerle fin a todo. Su último mensaje, tan escueto como tajante, sonaba a bloque de hielo, a un viejo adiós.
"Tu blog es muy bueno. Gracias por todo".

Labels: ,

Probiña da tola

Moitas veces valoramos tan pouco o que temos tan preto...



Non teño parentes,
amores nin chouza,
de aldea en aldea,
parroquia en parroquia
ando polo mundo
arredada e soia,
e xanto, cando atopo
cunha almiña boa
que polos seus mortos,
bótame de esmola,
a cunca do caldo
e o anaco de broa.
Durmo nos camiños
érgome coa aurora,
lávome nas fontes
de crara auga morna,
e as noites que a lúa
loce briladora,
como nun suspiro,
paso as horas mortas
mirando pra ela,
cantándolle copras,
lúa, lúa branca,
como me namoras,
Lúa, lúa branca,
como me namoras...

Os cans que me ladran
e os nenos que xogan
tirándome pedras,
chamándome tola,
atraveso veigas,
rubo corredoiras,
e salto valados
cobertos de roxas
espiñas de estripos
e ortigas treidoras,
que fírenme a carne
e ráchanme a roupa...
...A roupa dos probes,
que nunca foi nova.

A xente do mundo
que din que está corda
marmura ao toparme
"probiña da tola",
E non é verdade.. .
Abofé... Abofé que estou corda.
Si a xente o soupera...

Cando camiñando
paso po-las hortas,
a tempo que a xente
turra da espiocha,
ou cava patacas,
ou pranta cebolas,
sempre hai un que diga
"Onde vades Rosa"
E eu que nunca quixen
andar con parolas.
"Demo de xudío"...
A ti que che importa.
E sin máis palique,
vírome de costas,
mais ben me percato
facéndome a sorda,
que queda decindo...
"Probiña da tola"

O conto é que un fillo
(bo mozo) da dona
do pazo da Gándara
andúvolle as voltas.
As cousas do mundo
e o triste da historia
foi que o mozo, o irse,
"deixouna sin honra"...
Eu non me recordo,
bah.. ¿Quen se recorda?
pero eu non acerto
qué ten esa historia,
que cando contala,
tristeiros escoitan,
namentras eu saio
correndo da horta,
os homes salaian,
e as vellas e as mozas,
co mandil nos ollos,
doloridas choran,
decindo en voz baixa...
"Probiña da tola"

A xente do mundo
que din que está corda
marmura ao toparme,
"Probiña da tola"...

E non é verdade...
Abofé que estou corda...
Si a xente soupera...
Que non é verdade,
abofé estou corda,
si a xente soupera
que eu vivo na gloria,
cando a noite cobre
o pinal de sombras,
dúrmome nun leito
de fiunchos e follas,
e a pouco desperto,
e vexo unha pomba
que baixa do ceo,
voa que revoa,
e ven no meu colo
pousarse, e mimosa,
rúbeseme o peito
e bícame na boca,
fálame dos anxos
da Nosa Señora.
E todas as noites,
ven a branca pomba,
e comigo fala,
e comigo xoga.
Até que alumeando
o pinal a aurora,
rube cara ao ceo
voa que revoa
Por eso me río,
cando "Meigas fora"
A xente do mundo
que din que está corda...
Marmura ao toparme...
" Probiña da tola"


Ramón Cabanillas

Labels: ,

Thursday, December 28, 2006

sentando sentindo

as veces a chuvia invade
todo
cando a chuvia cobre
todo molla todo
sento
nun anaco de tempo sento
no minuteiro
e contemplo
(mais só as veces)

as veces todo parece
diferente todo
semella distinto cando sento
(mais só as veces)
insensible coma unha col
de bruselas e todo
envellece

as veces chegamos como agora
ó punto
que sento e incluso penso
que non estou
en ningures que non
teño nin existencia
sequera e sigo
sentando sentindo nada
vendo todo mirando nada
(mais só as veces)

Labels: ,

Ni un grano de sentir

Creo que he perdido la capacidad de enamorarme. Según los estudios, el ser humano puede llegar a enamorarse como mucho tres veces en su vida. Algunos superdotados pueden llegar a las cinco, pero en ningún caso más. Yo ya agoté mi cupo, así que ya estoy vacunado y libre de todo mal de amores. Supongo que lo he malgastado, que me precipité a la hora de enamorarme. En cuanto me descuidaba, ya estaba rendido a los pies de alguien, y lo hacía con ímpetu, con una determinación que empiezo a echar de menos para cualquiera de mis actos, con una dedicación exagerada que en ningún caso podía ser devuelta. Así, ahora, por más que me esfuerce, será imposible que caiga en una pasión como la de antaño. El tiempo y el desgaste se han llevado toda esa locura. A veces, un resquicio de llama parece querer chamuscar algo por dentro, y casi sonrío, y casi me da la impresión de que se puede recobrar un brote de ilusión. Pero en seguida se extingue, y la apatía lo inunda todo de nuevo y me siento mucho más cómodo resguardándome en mi propia tripa solitaria y aislante. No me compadezcan. Yo no moriré de amor.

Labels: , ,

Wednesday, December 27, 2006

PepeD'Antoine


Todo ayer guarda una oscura amenaza de repetirse. Da un poco de miedo pensarlo, pero tengo que aprender a vivir con esta idea. Piénsenlo, y en el fondo no será tan malo. En realidad, es un haiku.

Todo ayer guarda
una oscura amenaza
de repetirse.

Así ya no suena tan mal. Sin embargo, vivo el presente con mi memoria avanzando completamente cínica de ojos, dando muerte desconcentrada al pasado, redoblando coordenadas utópicas, echando redes a la promesa y proclamando que en los mañanas se esconde una promesa provocadora. Mi memoria se da perfectamente cuenta de que hay un haiku en sus afirmaciones.

En los mañanas
se esconde una promesa
provocadora.

Pero cómo saber qué se presenta a cada instante, si un ayer que regresa, si un mañana imprevisto. O lo que es peor, cómo distinguirlos, si mi memoria no sabrá o no querrá diferenciar, si ella interpreta sus números a su peculiar manera, tejiendo firmemente sus mentiras, o como diría ella, sus versiones tan válidas como cualquiera. Nunca sabré cuánto he olvidado ya, y de todas maneras, tienen tendencia los últimos segundos a sublevarse, para que cualquier percance ocurra, para que cualquier haiku suceda, y qué importa lo que haya ya olvidado. Estos recuerdos tendrán el mismo sino que estos olvidos.

Tienen tendencia
los últimos segundos
a sublevarse.

Estos recuerdos
tendrán el mismo sino
que estos olvidos.

Labels:

Mi Otro Blog

He hecho otro blog. Bueno, no del todo. Ha sido ocurrencia de mi otro yo, que ayer me dijo que ya está bien, que está harto, que en este blog apenas puede expresarse. Que de caos nada, que menuda mierda, que cuánta autocensura. Lo que él quiere es contar sus barbaridades, sus locuras, sus salidas de tono, sacar sus pies del tiesto. Yo le contesté que de eso nada, que en este blog no hay cabida para nada de eso. Así pues, decidimos que cada uno por su lado, cada uno por su blog. Hemos roto relaciones. Hemos llegado al acuerdo de que nuestros blogs figurarán como creados por dos personas completamente diferentes, que no nos pondremos vínculos, que no haya nada que nos relacione. Nos avergonzamos el uno del otro. Lo peor es que a ver de donde sacamos el tiempo para tanto. Lo último que hizo antes de precipitarse sobre el teclado y comenzar a escribir sus incoherencias fue dedicarme un corte de manga. Yo le dedico esta canción:

Labels: ,

Tuesday, December 26, 2006

Velocidades



Y yo no puedo tocarte porque vas a una velocidad de 24 imágenes por segundo y la mía me conduce a tropezar por los renglones.

Labels: ,

Monday, December 25, 2006

maté al amor y amé su muerte

seamos honestos:
nuestras actitudes diferían

Yo enfocaba este amor
con escuadra y cartabón;
Tú proyectabas idilios
con tu cámara de poeta

pero ya no importa

ya que Tú eres ya parte
de la botánica
(girando en el curso diurno)
ya que Yo porto ya la pluma
aceptablemente sangrienta

Yo te maté mil veces
pero Tú insistías en morirte

Labels: ,

Sunday, December 24, 2006

el funeral

no es nuestro funeral el que va calle abajo llevado por las turbulentas lágrimas de los que no lloran (pero sienten) supongo que será el del señor cualquiera o la señora nadie
porque si fuese el nuestro tú y yo estaríamos ahora supongo que en la caja haciendo el amor y no aquí fuera muertos
de frío o algo
no sé aunque

Labels: ,

Saturday, December 23, 2006

Covers

Éste es el disco que NO quiero tener este año:

Me encantan la mayoría de canciones de los Beatles, las conozco todas desde que era muy pequeño, Paul y John fueron mis mejores profesores de inglés, y hasta afirmaría que no existe otro grupo con tal cantidad de canciones tan buenas. Pero esto de exprimir el filón hasta el punto de que parece que en cualquier momento sacarán un disco con grabaciones de Lennon cantando en la ducha es algo demencial. Que cada navidad tenemos un disco nuevo, y lo que es peor, que no aporta nada.
Pues bien, a lo que me he dedicado yo ha sido a recopilar canciones de los Beatles cantadas por otros grupos y me he hecho mi propio disco, y me ha quedado la mar de majo. Estas son las canciones de mi pedazo de disco:

Afterhours - Hey Bulldog
Aimee Mann - Two of Us
Alanis Morrissette - Norwegian Wood
Allan Holdsworth - Michelle
Anne Murray - You Won't See Me
Asfalto - I Saw Her Standing There
Bananarama - Help
Beach Boys - I Should Have Known Better
Belle and Sebastian - Here Comes the Sun
Ben Folds Five - Golden Slumbers
Blackstreet - Can't Buy Me Love
Bobby McFerrin - Drive My Car
Bobby McFerrin - From Me To You
Boys II Men - Yesterday
Caetano Veloso - Eleanor Rigby
Caetano Veloso - Lady Madonna
Carpenters - Ticket to Ride
Celine Dion - Here, There and Everywhere
Dave Matthews Band - In My Life
David Bowie - Penny Lane
Earth Wind and Fire - Got to Get You Into my Life
Eddie Veder - You've Got to Hide Your Love Away
Elliott Smith - Because
Elliott Smith - I Me Mine
Elliott Smith - For No One
Elvis Presley - Hey Jude
Esther Phillips - And I Love Him
Fiona Apple - Across the Universe
Frank Sinatra - Something
Frank Zappa - I Am the Walrus
Gomez - Getting Better
I Against I - I Want to Hold Your Hand
Joe Cocker - She Came in Through the Bathroom Window
Jovem Guarda - Meu Primeiro Amor (You're Going to Lose that Girl)
Kings Singers - I'll Follow the Sun
Knut Kiesewetter - Geh (Girl)
K's Choice & Novastar - Don't Let Me Down
Kula Shaker - Baby, You're a Richman
Lee Rocker - I'll Cry Instead
Leningrad Cowboys - Back in the USSR
Les Lionceaux - Je Suis Fou (Ask me Why)
Marianne Faithful - I'm a Loser
Marillion - Let it Be
Marillion & Dickinson - With a Little Help from My Friends
Maroon 5 - If I Fell
Matthew Sweet - She Said, She Said
Me First and the Gimmie Gimmies - All My Loving
Michael Jackson - Come Together
Mikel Eretxun - The Long and Winding Road
The Muppets - All Together Now
Nancy Sinatra - Run for Your Life
No Doubt - Obladi-Oblada
Nomatarás - Yellow Submarine
Our Lady Peace - Tomorrow Never Knows
Paul Weller - Sexy Sadie
Paul Westerberg - Nowhere Man
Pearl Jam - I've Got a Feeling
Phish - Rocky Raccoon
Phish - While my Guitar Gently Weeps
Pixies - Wild Honey Pie
Rita Lee - A Hard Day's Night
Rod Stewart - Get Back
Sarah McLachlan - Blackbird
Sarah Vaughan - You Never Give me Your Money
Sergio Mendez - The Fool on the Hill
Sexy Sadie - Happiness Is a Warm Gun
Sherryl Crow - Mother Nature Son
Siouxie and the Banshees - Dear Prudence
Stereophonics - Revolution
Stevie Wonder - We Can Work it Out
Sting - A Day in the Life
The Black Crowes - Lucy in the Sky with Diamonds
The Rolling Stones - I Want to Be Your Man
The Vines - I'm Only Sleeping
Thrice - I've Just Seen a Face
Tom Petty - I Need You
Tori Amos - She's Leaving Home
U2 - Helter Skelter
U2 & Bob Dylan - Rain
Wallflowers - I'm Looking Through You
Whitesnake - Day Tripper


Labels: ,

Friday, December 22, 2006

Scrooged



PAPARRUCHAS
PAPARRUCHAS

Labels: ,

Thursday, December 21, 2006

la leyenda de la ciudad de mierda

era una ciudad de mierda
llena de mierda de perro
llena de gente empeñada en pisarla

de esta ciudad de mierda
casi nadie escapaba
y los pocos que lo conseguían
estaban condenados a volver
como un asesino al lugar del crimen

Labels:

Ni Uno Menos


No creo que haya una película en la que después de reirme tanto haya llorado tanto como con ésta. Es mi adquisición más reciente, y podría verla mil veces, todas con muchísimo gusto.

Labels:

Wednesday, December 20, 2006

Todos los Westerns Son Iguales (Odio a John Wayne)

Odio a John Wayne. Siempre fue un pésimo actor, supongo que en eso estaremos todos de acuerdo. Era incapaz de salirse de su eterno registro de duro vaquero desencantado, con su andar cansino, con su pañuelo azul en el cuello, sombrero tejano, y dos revólveres escoltando su barriga de avanzada edad. Sus películas nunca lograron despertar en mí ningún tipo de emoción, a decir verdad me aburrían bastante. Pero ése no es el verdadero motivo de que lo odie. Si su imagen logra causarme aversión, ya no sé hasta qué punto es culpa del propio John Wayne con sus interpretaciones, sus andares y actitudes, sus caballos y pistolas, o es quizá culpa de un cúmulo de circunstancias incomprensibles sumadas a mi tozudez, o a los malentendidos, o al cine en general.
Todo empezó cuando Sonia, mi novia por aquel entonces, insistió en que fuésemos a ver una película de John Ford en la Filmoteca del Fórum. Era “Centauros del desierto”. John Wayne la protagonizaba.
-¿Un western?- dije yo, lleno de escepticismo.
-Un western- volví a decir al salir del cine absolutamente derrotado por una película demasiado larga que no me había interesado lo más mínimo. Sonia veía la película por tercera vez y no podía creer que yo no estuviese entusiasmado por semejante obra maestra.
-Un western...- repetía yo a modo de justificación. Fue por ello que Sonia decidió insistir. Adoptó como misión en su vida el que a mí me gustasen los westerns, alegando que si no los apreciaba era porque llevaba conmigo ciertos prejuicios e ideas preconcebidas sobre ellos, pero que una vez libre de todos estos malos pensamientos podría disfrutar en plenitud del género cinematográfico más noble, poético y conmovedor.
Insistió con varias películas de los dos Johns, Ford y Wayne. Después nos pasamos a otros directores y actores, y tragué vaqueradas de gente cuyo nombre no recuerdo. Vi películas en las que el vaquero era James Stewart, Charlton Heston, o Robert Mitchum. Vi caballos, disparos y estrellas del sheriff. Vi indios, whisky y cactus en el desierto. Y no podía soportarlo. De repente Sonia se había convertido en mi torturadora; por todas partes veía hombres a caballo, cada persona que veía por la calle me daba la impresión de que llevaba un revólver con el que me iba a disparar al confundirme con un piel roja, y en mis sueños aparecía John Wayne apuntándome con su arma y riéndose de mí, como un grotesco fantasma empeñado en atormentarme. LLegó el punto en que me daba la impresión de que cualquier actor, fuera el que fuera, en realidad no hacía otra cosa más que imitar a John Wayne.
Sonia comentaba cada película a la salida del cine, de la que yo salía aburrido, triste y cada vez más espantado. Hablaba de películas de mirada crepuscular, de análisis de la soledad, de alegatos contra la injusticia, de sobrias y agudas reflexiones sobre la violencia. Y no era que yo discrepase con los análisis que ella hacía, incluso a veces podía intuir que tenía razón, pero.... era el desierto, eran los caballos, eran los revólveres, era esa música épica, era el omnipresente careto de John Wayne lo que me sacaba de quicio y me dejaba incapaz de analizar nada. Siempre me parecía la misma historia, los mismos tópicos, la misma película una y otra vez. Así pasaron docenas y docenas de películas. Sonia veía que yo no hacía progresos, creía que el western seguía dejándome indiferente, pero no veía hasta qué punto yo estaba sufriendo. Y ella no cejaba en su empeño; seguíamos entrando en la Filmoteca del Fórum, viendo películas que ya tengo confundidas en el cerebro en un maremágnum de actores a caballo que acaban confundiéndose en la imagen de un solo hombre: John Wayne. Vi películas de Gary Cooper, de Burt Lancaster, de Paul Newman, de Clint Eastwood... actores que no eran más que John Wayne para mí.

Hasta que un día todo acabó. Salimos de la sala tras ver “El hombre que mató a Liberty Valance” que no fue otro que John Wayne, al que acompañaban James Stewart y Lee Marvin, dirigidos por John Ford. Quizás sea una buena película (eso he oído decir), pero no para mí aquel día, en el que el rostro acartonado de Mr Wayne me obsesionaba y corrompía mi salud. Sonia comenzó como siempre su lección, explicando las razones por las que debería rendirme ante otra nueva obra maestra. Yo ya no escuchaba. El sol golpeaba con fuerza aquella noche, y mientras caminábamos por el desierto acercándonos a las montañas rocosas, yo pensaba en lo mucho que me apetecería ver una comedia.
-El personaje de James Stewart simboliza la civilización, mientras que el de John Wayne encarna el mundo...
Al entrar en el desfiladero las palabras de Sonia empezaron a ser respondidas por el eco. Agudicé mis sentidos. Mi instinto me dicía que no estábamos del todo seguros en aquel lugar. Me detuve. Miré a mi alrededor. Nada. De pronto dije:
-Sonia, me apetece ver una comedia.
-El western también tiene aspectos cómicos- contestó ella. –Pensé que te habías dado cuenta de ello.
El silencio en aquel lugar era sobrecogedor. Sobre nuestras espaldas podía sentir el peso de cientos de miradas procedentes de las rocas. En cualquier momento podíamos ser atacados.
-Sonia, corremos peligro. Los indios nos acechan.
-¿Qué?
-Escucha. ¿Ves algo tras aquella roca?
Los ojos de Sonia pasaron de la sorpresa a la decepción.
-Creo que capto la indirecta- dijo, entornando los ojos. Una flecha pasó rozándome la oreja. -¿Ni siquiera te gustó la película de hoy? ¿O “Río Bravo”?
-¿”Río Bravo”?- dije desenfundando mi pistola nerviosamente, -no estoy seguro, creo que la confundo con otra de otro río.... ¿sale John Wayne?
Sonia y yo nos resguardamos tras un pedrusco. Los indios comenzaban sus cantos de guerra.
-Mañana dan “La pasión de los fuertes”. Supongo que no querrás ir, ¿no?- dijo con desencanto.
-¿”La pasión de los fuertes”? –dije confundido, ¿no....no la vimos ya el viernes?
-El viernes vimos “Grupo salvaje”. No tiene nada que ver. Son películas completamente distintas.
El sol empezaba a ponerse. Cientos de flechas volaban afiladas hacia nosotros. Entonces dije la frase:
-Todos los westerns son iguales.
Ese fue el comienzo de nuestro distanciamiento. Cuando le dije que John Wayne se me hacía insoportable, ella se sintió la persona más decepcionada del mundo. Su misión había fracasado. Todas sus explicaciones no habían servido de nada, todos sus esfuerzos habían sido inútiles. Me dijo que sentía que estaba con una persona insensible que no era capaz de apreciar la poesía del western. Yo le respondí que así era. Poco a poco nuestra relación fue en declive hasta que por fin dejamos de vernos. Ahora cada vez que veo por la tele a John Wayne tengo la extraña sensación de ver a un viejo amigo que me robó la novia. Tengo motivos para odiarlo.

Labels: ,

Tuesday, December 19, 2006

Sueño Recurrente

Desperté en el barrio de Caranza y en seguida comencé a correr desesperado, sabía que tenía que hacerlo. De alguna manera conseguí alcanzar la carretra de Las Pías, y adelantando velozmente a los coches que circulaban en todas direcciones, sentí que tenía que refugiarme en algún sitio. Tuve que sortear a duras penas las obras de la Plaza de España, pero estaba claro que allí tampoco estaba seguro. Quizás las casas del centro me proporcionarían refugio, así que me precipité calle Galiano abajo, pero el peligro en cada esquina era evidente, y tanto en la calle de Lugo como en la calle Carmen tuve que acelerar para evitarme problemas. En un instante estaba en la Plaza de Armas, pero en las escaleras acechantes del ayuntamiento se podía ver a la perfección que no me quedaba demasiado tiempo para huír. De un salto llegué a la calle Real, donde le robé el triciclo a un niño, y velozmente, es decir, a velocidad de tortuga, avancé hasta la Plaza de Amboage. Allí no me esperaba nada bueno. Cambié el triciclo por unas alas, y pude sobrevolar algunos edificios, pasar sobre el barrio de Canido y caer en La Malata. Claro, la boca del lobo, ustedes ya me comprenden. Había llegado a la guarida de la reina madre, tenía que escapar de allí como fuera. Me adentré por el túnel de La Malata, y prácticamente a oscuras, me arrastré por los charcos y el barro, tanteando los raíles de la vía del tren. Cuando finalmente vi la luz, oí voces llamándome. Abriéndome paso entre todos los peligros que me impedían ver, que me arañaban, me mordían y me robaban el reloj, avancé hacia las voces, procedentes de la estación de autobuses. Tropezando un poco con todo, vi la única salida, el último refugio. Allí estaba, resplandeciente, luminoso, a punto de despegar, esperándome, el último autobús que salía de Ferrol.

Labels:

Monday, December 18, 2006

el señuelo y la tormenta

manso me expongo
señuelo Frank
Sinatra
para que
loca me arrastres
tormenta Janis
Joplin

Labels: ,

A ver si alguien lo pilla...

No veo "House". Ya lo sé, no tengo perdón. Tampoco veo "Anatomía de Grey", ni "Bones", ni "The Closer", ni "24", ni "Perdidos", ni "Prison Break", ni "Mujeres desesperadas", ni "Sexo en Nueva York", ni "CSI Las Vegas", ni "CSI Miami", ni "CSI Nueva York", ni "CSI Coruña". Vamos, soy un analfabeto. De hecho, sé que existe un aparato llamado televisor porque lo tengo conectado a un DVD, y a veces paso por el video-club, pero si un día se me estropea el cable ni me enteraré. Hago muy mal, lo sé. Algún día reflexionaré, me arrepentiré, y trataré de verlo todo junto. Mientras tanto, estoy viendo antiguos episodios de "Twin Peaks". Qué divertidos.
A lo que iba. A ver si alguien sabe qué les pido a los reyes....


Labels:

Sunday, December 17, 2006

Cosas que he hecho demasiado pronto.

A los diecisiete años leí Rayuela, de Julio Cortázar. Me llamó la atención el jueguecillo de no tener que leer todo seguido y saltar de página en página, como en aquellos libros de "Elige tu propia aventura" o "La máquina del tiempo" que no hacía demasiado tiempo todavía leía. He de admitir que del libro no entendí demasiado, y la única conclusión que saqué es que era "complicado".
A los dieciséis años vi Dune, de David Lynch. Me llamó la atención porque era todo un exceso fantasmagórico, porque salía Sting y porque estaba enganchado a las historias de ciencia ficción.La verdad es que no me enteré de nada de lo que ocurría, me aburrí terriblemente.
A los quince años escuché algún disco de Pink Floyd. Me llamó la atención porque mi abuela tenía un gato que se llamaba así. Por aquel entonces estaba escuchando discos de los Beatles, así que la música de Pink Floyd me pareció decepcionante, casi desagradable, nada pegadiza.
A los diecisiete años (mientras leía Rayuela), empecé a salir con una chica. Éramos muy parecidos, teníamos muchas cosas en común, pero ambos éramos muy impacientes, y los defectos que encontrábamos el uno en el otro nos sacaban de quicio, así que lo dejamos.

A estas alturas, he leído libros densos, muy densos, he visto películas realmente extravagantes (del mismo director incluso), y me han encantado grupos cuya música es más inaccesible que la de Pink Floyd. El otro día me encontré con esta antigua novia, y hemos comprobado que seguimos teniendo mucho en común y que la edad nos ha hecho menos impacientes y que no nos molestan tanto los defectos que nos reprochábamos. Todo merece una segunda oportunidad. Y sin embargo... NO volveré a leer Rayuela, NO volveré a ver Dune, NO volveré a escuchar discos de Pink Floyd y NO volveré a salir con mi ex-novia. Supongo que hay demasiados libros, demasiadas películas, demasiada música, demasiada GENTE, y que me produce una horrible sensación de cansancio el hecho de REPETIR. Quizás me vaya a perder algo bueno, pero lo que me apetece más que nada es descubrir, y quizás el mal recuerdo que tengo de todo ello es lo que más pereza me produce.
Por favor, que alguien me diga lo antes posible lo mal que hago.

Labels: , , ,

Saturday, December 16, 2006

Actor

La noche de una cena de empresa puede ser interminable. Todavía son las doce de la noche y ya llevo una copa de más, pero qué importa. Es el jefe el centro de atención porque él lleva no una, sino unas cuantas copas de más, y dice cosas que no diría en circunstancias normales. Todos lo escuchamos bastante atónitos con una sonrisilla. Dice muchas barbaridades, de ésas dignas de un jefe, pero en un momento dado, escucho que le está hablando de mí a una compañera. Le dice: "Es un actor. Aunque es buena gente." Me quedo un rato pensativo, sin decir nada, por supuesto, preguntándome qué querrá decir en labios de mi jefe "ser actor". Creo que me preocupo un poco, al menos al principio. Después, teniendo en cuenta la cantidad de estupideces que dice durante toda la noche, dejo de pensar en ello. Hasta que un poco más tarde, llego a la conclusión de que quizás, ésa haya sido la única cosa con sentido, con cierto halo de verdad que mi jefe ha dicho en toda la noche. Soy un actor, y me ha descubierto. Lo que él no sabe es que, además, soy del método.

Labels: ,

Friday, December 15, 2006

Missing - Everything But The Girl

Este vídeo es para todos los de Ferrol que estáis lejos y que de vez en cuando se os ocurre pasar por este caos. Que sepáis que tanto si estáis en Madrid, como en Vitoria, como en Castellón, como en Canarias, se os echa de menos, como el desierto echa de menos a la lluvia. Espero veros pronto a todos. Besos.

Labels: ,

todo lo que vuelve

todo lo que vuelve
lo hace
porque sabe volver
por un camino subrayado
y por una puerta que se ha dejado
mal cerrada

del mismo modo
que yo no me voy
porque no lo sé hacer
por las piedras que aparentan el camino
y por todas las puertas que dejo
mal abiertas

estoy aquí
tal y como dije
y soy el que recibe
todo lo que vuelve






Labels:

Thursday, December 14, 2006

Veamos Algo Horrible

Además de ése de escribir sonetos, tengo otro mal hábito. Éste, más que malo, es fatal. Veo una y otra vez películas que odio profundamente. No son actos demasiado premeditados, ni siquiera son demasiado conscientes. Supongo que es debido a cierta tendencia masoquista que subyace en mi voluble criterio cinéfilo (cinéfago). Pero es así. Pongamos por caso una película que no puedo soportar, como "El Piano". Pues bien, habré visto esta película unas ocho veces. No lo puedo evitar. Al principio era algo así como "démosle otra oportunidad". Después se convirtió en "vaya, a ver si sigue siendo tan horrenda". Con el tiempo se fue convirtiendo en "a ver si todavía me sigue cabreando tanto". Ahora ya es una tradición el verla cada vez que tengo oportunidad. Y así sucede con unas cuantas películas que encuentro insufribles. Me siento delante de la pantalla y paso dos horas realmente malas, pero eso sí, regodeándome en mi sufrimiento y desesperación.
Tengo que aclarar que este tipo de películas pertenece a una clase bastante selecta, que no me refiero a cualquier pasarrato absurdo americano de tiros o comedia sin gracia. No tengo tiempo para eso, me dejan totalmente indiferente, no me aportan absolutamente nada. A lo que yo me dedico es a sufrir con una de esas buenas películas espantosas, con altas pretensiones, ésas que de ningún modo podrían dejarme indiferente porque me dan ganas de apalear a los actores y ahorcar a los torturadores responsables. Definitivamente, prefiero sufrir a no sentir nada, supongo que es una manera más de sentirme vivo.

Labels: , ,

Wednesday, December 13, 2006

Soneto Falaz

Niego, una tras otra, las evidencias,
porto disfraz sofista y desenfundo
falsa retórica que torna el mundo
en fábulas y falsas apariencias.

Tú corriges blandiendo tu sonrisa,
yo pretendo eclipsarla con mi lengua
para ocultar que mi criterio mengua
tras mis capas de piel y mi camisa.

Pero si dijera que sí al sí,
si no asumo la vida del revés,
quizá la espiral de cesión me pierda

en arrojar puñales contra mí;
proclamar con aullidos mi traspiés;
poseer la verdad menuda mierda.

Labels: ,

Tuesday, December 12, 2006

Pink Martini - una notte a Napoli

Hace algún tiempo que quiero poner una canción de Pink Martini, pero no me decidía por cuál, ni en qué idioma. Este políglota grupo es lo mejor que he conocido en los últimos años, tanto sea para escuchar relajadamente como para ponerse a bailar el cha-cha-cha. Finalmente me decido por esta canción italiana aunque sólo sea por poder ver los ojos de la increíble China Forbes. Esto es clase y talento, y sus dos discos son una maravilla. In cielo mi portò.

Labels:

Monday, December 11, 2006

Diga 33

Esto lo escribí un día que noté que me crujían los dientes. A continuación me di cuenta de que si retorcía los dedos, éstos también crujían, y con poco esfuerzo también conseguí hacer crujir el cuello, la columna vertebral, los hombros y las cejas. El resultado no podía ser otro.

Tú me traduces trozo a trozo
en cada tramo,
eres un trueno tremendo que triunfa
trazando tratos transparentes que me tronzan
como a un tronco trivial,
me traspasan y truecan mi trémulo trofeo
por trampas truculentas y trípticos.

Tras un triste traspiés,
tratas de trasladar mi tripa a tu tren y tu trineo,
y yo tramito mi trama muy tranquilo
para transformar mi traje transgresor
en tradición troglodita transitoria,
trabajo traidor de tránsfuga entrenado
en trepanar trovadores en la trinchera.

Labels: ,

Proscrito

Qué error, qué terrible equivocación. Era domingo por la mañana, y no estaba completamente despierto, no era muy consciente de lo que hacía. Había salido de casa con esa bolsa llena de envases ligeros y plásticos, y cuando me di cuenta ya era demasiado tarde, la había depositado en el contenedor para el cartón y el papel. Desperté de golpe. Miré a mi alrededor, rezando por que nadie me hubiese visto. Pero allí estaba ya todo el vecindario, escandalizado ante mi tremendo acto. Una señora había tomado fotografías. Un señor me llamaba irresponsable, otro llamaba por su móvil a un señor que "resuelve problemas". Decenas de dedos me acusaban. "Saboteador, terrorista", gritaban los vecinos. Salí huyendo ante el indignado gentío, intentando ocultarme de sus ojos, de sus voces enrabietadas. Desde entonces soy un proscrito.
Por las noches surjo de la oscuridad entre los contenedores de reciclaje, recogiendo cualquier papelillo o trozo de plástico para depositarlo en el contenedor correcto. Nada se me escapa, limpio la ciudad y lleno los contenedores para expiar mi pecado, para limpiar mi culpa, y volver a ser un miembro de la sociedad, aceptado y respetable. Pero quizá no lo consiga nunca. Quizá debería abrir el contenedor de deshechos orgánicos y desaparecer para siempre.

Labels:

Sunday, December 10, 2006

La Montaña de Imán

Ojalá fuera dadaísta, o tartamudo. Ojalá alguien me recordara el nombre de ese movimiento que me engloba, me descubriera a la generación que me acoge. Todo sería más sencillo si cada una de mis frases fuera endecasílaba, tal vez de ese modo me uniría al club mundial de endecasilabadores. Hasta preferiría hacer del silencio mi santo y seña, y "no comments" el título de este blog, llenarlo de imágenes y canciones, no escribir nada más, alumbrarlo con lágrimas, o con dientes, o con lametones, o con huellas dactilares. A veces me hago el distraído, rebusco entre los libros, veo la tele, hablo por teléfono, mientras me prometo a mí mismo: "hoy no escribiré nada en el blog". Sin embargo, al final, siempre acabo inventándome una poderosa razón para escribir. Tarde o temprano, siempre acabo aquí, con alguna excusa incoherente, y empiezo a pensar que escribo no porque lo quiera yo, sino porque es el blog mismo quien lo quiere.
Había una leyenda de una montaña de imán, que atraía a los barcos que pasaban, arrancándoles todo su herraje, mientras los marineros se ahogaban, desesperados. Aquellos que sobrevivían y llegaban a la isla, contaban las maravillas que vivieron en esa montaña magnética. Y aquí estoy yo, tratando de nadar hacia donde pueda, bajo la atracción de este magnetizado invento.

Labels:

Magnolia (Wise Up)

No es lo que pensábamos cuando empezamos y no lo podemos soportar. Quizás nos arrepentimos de lo que hemos hecho durante nuestras vidas, y tengamos un cáncer de remordimientos con los que necesitemos hacer algo. Puede que simplemente nos callemos y el cáncer de no ser perdonados acabe con nosotros. Quizás no seamos capaces de perdonar, y nuestra vida esté dentro de un hoyo del que no sepamos salir por nuestro propio pie. Tal vez sólo queramos ayudar mientras contemplamos el dolor de los demás, llenándonos de dolor nosotros mismos al no ser capaces de hacer nada más. Tal vez no se porten bien con nosotros cuando estamos tan indefensos, y tengamos que rebelarnos, y quizás si no lo hacemos a tiempo la infancia nos traicione....
Pero no va a parar.
No va a parar hasta que espabiles. Wise Up. Espabilar, hacerse más sabio, para que la vida no nos dé un golpe tras otro, para dejar de cometer los errores que siempre hemos cometido. Pero el tiempo pasará, y aunque vayamos aprendiendo, no va a parar, porque jamás alcanzaremos la sabiduría absoluta, y seguiremos llevando palos, y seguiremos sorprendiéndonos. Querremos ocultarnos, pensaremos que hemos encontrado una cura, pero ella no va a parar, hasta que no podamos más, así que... rindámonos.
Sin embargo, una vez rendidos, es cuando aparece el salvador, esa persona que nos va a perdonar, ese hijo que estará en nuestro lecho de muerte, esa pequeña ayuda que hemos ofrecido dará algún fruto, o qué sé yo, caerá una lluvia de ranas que nos impedirá cometer nuestra próxima tontería. Esas cosas pasan. ¿Aparecerá ese alguien que me salve hasta que espabile?

Labels: ,

BANG

disparó y la bala
salió y la bala
volaba hacia mí
la bala dispuesta
a matarme "bala
(dije) no puedes
matarme bala

aún no puedes matarme
que aún no sé
si me quiere
que aún
no lo sé
aún no lo sé..."
y aún no lo sé
(y ya no lo sabré)

Labels:

Friday, December 08, 2006

Una Nana

Despierto a medianoche a causa de un escalofrío que recorre mi cuerpo. Tengo la sensación de que en mi cama hay un bicho repugnante, rojo y verde, retorcido, pegajoso y con una larga lengua de fuera. Sé que es sólo producto de mi imaginación e intento calmarme, tratar de ver a ese bicho con la lengua dentro de su boca, verlo de colores negro y amarillo, y un poco menos repugnante. Pero es imposible. Por el contrario, su lengua se acerca más a mí, y me entra el pánico, las náuseas, las ganas de mear, y me levanto hacia el lavabo. Mojo la cara para sacudirme esa pesadilla, pero en seguida me doy cuenta de que no lo ha sido. En mi cama había un bicho repugnate, y ahora sus colores rojos y verdes, su lengua viscosa, su artificiosidad de cuerpo, se han convertido en mi reflejo en el espejo del lavabo.

Labels: ,

Quedarse

Cuántas veces intenté que se quedara conmigo...
Pero no se quedaba ni con mi nombre.

Labels:

Wednesday, December 06, 2006

Y ahora algo completamente diferente

...en definitiva, cualquier cosa que intente será una batalla perdida, así que para qué versificar todo este caudal si mi única esperanza es que el delirio me saque las castañas del fuego. Porque pongamos por caso un cobarde, o un cadáver, es decir, yo mismo, pues casi siempre soy un cobarde o un cadáver salvo en esos arrojados momentos en los que acuso de cobardía o mortalidad, y todos participamos en ello. Pero admitámoslo, ese momento es el único relámpago de un monstruo inmenso e inexistente, en el que todos inmensamente inexistimos. A estas alturas, los cementerios están llenos de mi cadáver, pues ya me he enterrado tantas veces que supongo que no hay más espacio deshabitado (desinhabitado) para disponer o recalificar, y me pongo en lista de espera, aguardando alguna de mis resurrecciones. Pero todas las resurrecciones y contralatidos se ven abocados a morirse de vergüenza y del mareo del viaje marcha atrás, que por mucho agárrate y venga alarido nadie puede contra el vértigo de toda una vida disparatada como cualquiera. Detractores de mi tristeza, que también resultan ser los mismos detractores de mi alegría, que no comprenden nada de que me arrastre la marea ni que suba en ascensor, y que intentan que confunda indigestiones con orgasmos. Me saco de la manga alguna entraña para usar como coartada, como símbolo de que nada más que yo permanece en la ciudad sumergida. Mis excusas, es obvio, lo tienen muy fácil: se autojustifican señalando mi rostro, y dicen:
"YA VEN, EL DE SIEMPRE".
Soy la excusa de mis excusas.

Pero se puede bailar aquí, y así lo hacen todos los muñecos sonrientes y todo aquél orgulloso de su trasero. Yo no. Yo por supuesto me reservo para el último, mientras el frío me saborea. Espero que entonces estés cerca. No te vayas.

Labels:

Tuesday, December 05, 2006

El Recurso del Soneto

He de admitir que siempre me ha gustado
encontrar cierto orden en la vida,
enderezar la madera torcida,
y apuntar simetría en el trazado.

Mas surge la belleza en otro estado:
en la más torpe y casual estampida,
en el desliz de lengua descosida,
y en el azar que idea su entramado.

¿Hacia dónde dirijo -me pregunto-
mi mirada que busca siempre inquieta
reconciliar su anhelo en un presunto

soplo balsámico sin etiqueta?
El método me colma con su asunto;
la vorágine con su ciega treta.

Labels:

Monday, December 04, 2006

Y todo lo que un día ocurrió se termina

Éste es uno de esos comentarios que me restarán credibilidad. Supongo que de alguna manera siempre estoy contradiciéndome, pero ahora lo haré de manera escandalosa, vamos, que me faltará decir que no tengan en cuenta nada de lo escrito hasta ahora.
Pues bien, lo que tenía intención de anunciar es que, crean lo que crean, y a pesar de las norias en las que nos hemos embarcado, a pesar de todos los días de la marmota que hemos padecido, a pesar de los tres sesenta con los que hemos engañado a nuestro entorno, y por mucho eterno retorno al que nos condene el curso del destino, he decidido estar muy atento porque algunas cosas tienden a ocurrir una sola vez. Incluso hay otras que no han sucedido todavía. Y esas norias que vienen, pasan. Y si no pasa siempre sana la herida.

Labels:

Sunday, December 03, 2006

PepéDanterie

Mon amour pour toi est simple.
Il est si simple que personne ne le comprend.
Il fleurit du fond de partout,
Et me couvre de nuances de joie et tristesse.

Mon amour pour toi est compliqué.
Il est si compliqué que tout le monde le comprend.
Il est né de nulle part,
Et m'inonde dans un labyrinthe de larmes.

Je me perds dans tes yeux bavards, ils disent des choses que tu passes sous silence.

Labels:

hipótesis sobre la sordera

que se calle este silencio histérico
que baje ya sus cejas de Jack Nicholson
que se le agriete al aire
que desempañe su bola de cristal y vea su destino arrugado e inevitable
que acorte sus distancias y se pliegue en mi torso
que amordace sus buitres y afine sus grillos
que se equivoque y me confunda con su coartada
(y yo le escupiré mi sonrisa de De Niro, aunque mucho más murciélago y beltenebros)
que se cuaje la sangre que exprime a las paredes de mi cuarto
que tenga razón y yo sea sordo

Labels:

La Muerte de Todo el Romance

The Dears.

Acabo de descubrir este vídeo y canción y me he puesto a llorar. 22:The Death of All The Romance. Conocía alguna de The Dears, y pensaba que se querían parecer a los Smiths. Pero bueno, esta canción me deja paralizado, ya no pienso nada... ¿Puede haber un clip más triste?

Labels:

Saturday, December 02, 2006

Diciembrismo

Canción de la venganza del marinero

Somos dos marineros,
Los únicos supervivientes de nuestro barco,
En la barriga de una ballena.

Sus costillas son el techo,
Sus tripas son la alfombra,
Supongo que tenemos algo de tiempo.

Seguro que no me recuerdas,
Yo era un niño de tres años,
Y tú un muchacho de dieciocho

Pero yo te recuerdo,
Y te relataré
Cómo nuestras historias se entrelazan.

Entonces tú eras un grumete y un vividor
Que gastabas todo tu dinero en putas y apuestas.

Tenías un aire encantador,
Sencillo y elegante,
Que mi viuda madre encontraba tan dulce.

Así que te acogió en sus sábanas,
todavía calidas del cuerpo de mi padre,
Ahora llenas de suciedad y enfermedad.

Pasó el tiempo y tú demostraste ser
Un desastre borracho y lleno de deudas
Convirtiendo a mi madre en una tísica infeliz.

Y luego desapareciste,
Dejando únicamente tus deudas del juego.

Después el juez
Reclamó nuestra pequeña propiedad
Y mi pobre madre se volvió loca.

Un día, en primavera, mi querida pobre madre murió.
Pero antes, tomé su mano mientras ella, muriendo, gritó:

"Encuéntralo, maniátalo,
Átalo a un poste
Y rompe sus dedos en astillas,
Arrástralo a un agujero,
Hasta que despierte, desnudo,
Arañando el techo de su tumba".

Me llevó quince años
Tragarme todas mis lágrimas
Entre los golfos de las calles.

Hasta que un monasterio
Se compadeció y me contrató
Para mantener su sacristía limpia.

Pero ni una sola vez, en el empleo de estos hombres santos,
Nunca jamás se me fue de la cabeza la idea de la venganza.

Una noche escuché
Al sacristán intercambiando unas palabras
Con un penitente cazador de ballenas.

El capitán de su barco,
Que encajaba con tu descripción,
Era conocido por su gratuita crueldad.

Al día siguiente embarqué en un navío,
Y en el silbido del viento casi pude oír:

"Encuéntralo, maniátalo,
Átalo a un poste
Y rompe sus dedos en astillas,
Arrástralo a un agujero
Hasta que despierte, desnudo,
Arañando el techo de su tumba.

Hay una cosa que debo decirte:
Mientras navegas por el mar
Siempre tu madre te cuidará
Mientras llevas a cabo esta venganza."

Y aquella fatídica noche,
Te tuvimos a vista
Después de veinte meses en el mar.

Tu barco frente al nuestro,
Yo limpiaba mis mosquetes,
Cuando vino este estruendo desde las profundidades.

El océano se agitó,
El cielo se volvió negro,
Y el capitán temblaba.

Y ante nosotros surgió la furiosa mandíbula
De una ballena gigante.

No sé cómo sobreviví,
Toda la tripulación fue masticada viva,
Debí colarme entre sus dientes.

Pero, ¡oh, la providencia!
¡Qué divina inteligencia!
Que tú sobrevivieras al igual que yo.

Da a mi corazón un gran placer ver tus ojos llenos de miedo.
Así que acércate, y susurraré las últimas palabras que oirás.




Esta es la traducción que he hecho de una canción de The Decemberists, grupo diferente donde los haya y que vale la pena escuchar. Letras inteligentes, irónicas, miles de instrumentos musicales y combinación de distintos géneros. Yo desde luego ya me he hecho diciembrista.

Labels:

Friday, December 01, 2006

Poema

mundo hai

o mar
baila lixeiro castiga violento n'
as rochas
cuspen indiferentes indiferente baba salgada de terra a'
o vento
berra incoherencias para quen non quere oílo nin pode


tempo hai

a noite
atopa escuras apagadas saídas de asalto no espacio d'
o día
cae impotente impotente luz rota polo raio d'
a tormenta
cheira a un suxo lume que non chega a arder


amor hei

a frustración
toma a Miña forma silueta precisa mesturándose c'
o medo
fabrica doces monstros de tripas de ansias de mentiras d'
a verdade
é que xa non Me importa o mar rochas vento noite día tormenta
nin Poema sequera

Labels:

Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.