Carta de Amor a Ninguén

O pouco esforzo que aínda me queda por facer aplicareino a proporcionarlle algun sentido ás miñas verbas. Xa non pido que rimen, nin sequera que se atopen belas, moito menos que namoren. As esperanzas xa as teño deixadas atrás, e só me adico a escribir cartas que non enviarei como único lamentable consolo, quizais coma distracción imposible de tanta axitación obsesiva.

Ti nas rúas. Ti nos parques, nos portais, nas árbores axitadas polo vento. Ti no vento, nos vendavais que levantan o po. Ti no po, na poeira que entra nos ollos da xente. Ti nos ollos da xente, xente que pasa, que leva o teu nome escrito nos beizos, que che escribe cartas de amor, que conta os segundos que faltan para oír a túa voz, para poñerlle música, para convertila na súa canción, para durmir con ela, para durmir contigo.

Ti e quizais. Aínda agardo de xeito incomprensible a saída da lúa. Pode que se sae cedo, moi de mañá, todo estoupe, e eu sexa xoves, e eu estea no máis alto da lúa véndoo todo. Desde alí vese a túa casa. Quizais agarde todo o día. Quizais agarde toda a noite. Quizais agarde todo o día de novo, cunha nova carga de munición chea de esperanza dunha lúa, ou dunha cara, ou dun quizais. E se non sae a lúa, quizais e que xa estou nela. E quizais.

Ti e Ningures. Camiño por rúas rectas, sen esquinas, sen cruces, ningunha encrucillada ameaza ós meus pés. Sen embargo tódalas rúas conducen o mesmo sitio. Xa estiven aquí tantas veces... Sigo en Ningures, este lugar (ou máis ben anti-lugar) no que negocio co delirio, no que se anuncia a túa ausencia coma estrela invitada. En Ningures non pasa o tempo. Cada paso que dou e sempre o mesmo paso, piso a mesma merda de can, e tras de min, ven o meu ruido de camiño cansado. Optaría por poder optar, mais as opcións non medran en Ningures.

Vexo unha luz ó fondo. No fondo son un inxenuo, e correrei onda ela, mais xa sei que as luces lonxanas so traen cabeza no pao. Outra luz. Outro pao. O teu desdén mátame. Outra luz e outro pao. O teu olvido rómpeme o eixo do sistema nervioso. Pao. Quéimame a túa ausencia, todo en min é delirio e frenesí. Pao pao pao. Son o polo sen cabeza que corre pola cociña, mais non deixo de ver os teus sinais ó lonxe, as túas luces polares casiopeicas que me chaman, brillantes anti-sarro, corro cheo de euforia, tropezo cos membros da asociación protectora de namorados, ignorándoos, fágolles desprezos que sei que lamentarei cando chegue a ese punto no que dea coa cabeza no pao, o pao do letreiro que di con esas claras maiúsculas, en cursiva e suliñado BENVIDO A NINGURES, QUIZAIS.

Miña querida, doce, amada, nunca-ben-ponderada, excelentísima, etc.:
Hoxe dedícome a non enviarche esta carta de amor que con tanto esforzo estou a desenvolverme. Escribo para que non saibas canto creo que vou añorar lembrar a miña cordura. Escribo para que non comprendas nunca por qué busco as chaves da túa casa nos meus zapatos. Escribo para non dicirche que hoxe escribín mil seiscentos poemas de amor, mais non se me presentaban máis palabras có teu nome e tiven que aceptalo: as rimas eran moi doadas, e o meu amor merecía algo máis doroso. A dor do coitelo antóllaseme ben merecedora dun intento, mais o medo a cortarme, o medo a afogar no meu sangue coma un porco nun río de lava frea os meus impulsos máis punzantes e arrástrame a buscar algún selo para enviar cartas.... ¡Esa si sería unha grande dor! Non podería. Cartas de amor a ninguén, iso é todo o que podo chegar a facer, nin rimar, nin sangrar, nin fregar a cunca do almorzo, nin acertar a atoparme dores no meu ventre que signifiquen, que xustifiquen, que sexan síntomas. Non teño probas, nin coartadas. O caso convértese na miña palabra contra a do mundo. ¿Como demostrar a miña doenza? ¿Como demostrarche a miña loucura? Probas, probas, necesito probas, valaquí tedes unha unlla miña, analizádea. Mais o meu tesouro lévoo dentro, chega ata a raíz, é marabilloso, invisible, é hermético, tan críptico e inefable que habería que fuxir espantado. O seu peso é case intolerable, mais así o porto, condenado, convencido, e asumido, ben fondo e ben cairo de león, para sempre.
Teu, sinceiramente.