Thursday, May 31, 2007

El Rito de la Esmeralda (Una historia de amor)

Me enamoré de ella perdidamente cuando la vi matar a un pato con un destornillador. Sus mejillas, teñidas de sangre, tenían el brillo de un rayo de sol sobre la superficie del océano.
Ella se enamoró de mí cuando, dejado llevar por la inercia, vomité a lo largo del sendero, dejando un reconocible rastro de atolondramiento y renuncia.
Desde ese instante, se estropearon muchas cosas, lo más grave, sin duda, las averías en mi soledad.
Un día, nos vimos las caras en el juzgado. Ella protestó firmemente y yo pedí un aplazamiento. Los abogados no arreglaron nada, aunque el relojero me dio ciertas esperanzas; mi despertador nunca será el mismo, pero algún día volverá a despertarme. Y después, yo a ella. He dejado sobre la almohada una solicitud por escrito para besarla sin permiso. Sus ojos verdes todavía dormidos me han dicho que siguiendo el rito de la esmeralda, la uña del dedo gordo de su pie izquierdo podría devolver al calendario los días que perderemos en llenar agujeros en nuestras pieles. Nadie ha dormido tan atento al rito como lo hago yo. Preparado estoy, sueño alerta, con las tijeras en la mano, con el beso en mi boca, con los agujeros en mi piel. He acordado que si algo fallase, me llamaría a mí mismo por teléfono, para trazar un nuevo plan. Ahora sus pestañas marcan los minutos, las mías las horas.
Y si esto no es una historia de amor es que les han engañado en la farmacia.

Labels: ,

Enhorabuena

Enhorabuena, han ganado. No sé cómo se las han arreglado, pero todos han salido victoriosos. Así debería ser siempre, no hay derrotados, todos contentos, somos los mejores, los más listos y somos los que la tenemos más larga y eficaz. Rienda suelta a la euforia y a la lengua.
¿Podrían ahora retirar sus feas caras de las farolas de mi barrio, por favor?

Labels:

Wednesday, May 30, 2007

Entrevista a CatBallou

CatBallou está chiflada. Tiene un blog que lo demuestra, y además ha accedido a que yo le haga una entrevista y la publique en este blog. Yo no sé hacer entrevistas, y la verdad es que a ella tampoco se le da muy bien ser entrevistada. He aquí nuestro encuentro.

PepeDante: ¿Por qué escribes un blog?
CatBallou: Empezamos bien... Pues no sé. ¿Por qué lo escribes tú?
PepeDante: No sé. Lo que cuenta es escribir.
CatBallou: Eso es. Lo que cuenta es escribir. No me pregunto demasiado el porqué. Algunos tratáis de justificaros demasiado, justificar cierta vanidad o exhibicionismo o autocomplacencia. A mí todo eso me tiene sin cuidado, no me importa. Si escribo, escribo, ya está.
PepeDante: ¿Lees muchos blogs?
CatBallou: No.
PepeDante: ¿Por qué no?
CatBallou: No tengo tiempo. O prefiero hacer otras cosas dentro de la red. Si encuentro un blog interesante intento seguirlo, pero no hay demasiado tiempo, y quiero leer libros, ver a gente, ver películas, escuchar música, estudiar, escribir... Vivir, en definitiva. Leo tu blog, si eso te interesa.
PepeDante: ¿Te preocupa que te lean?
CatBallou: Para nada. Si alguien me lee, genial. Si no, me da exactamente igual. Sospecho que a ti sí que te preocupa.
PepeDante: ¿Por qué crees eso?
CatBallou: Mmmm... No sé, lo he dicho sin pensar. Por la manera en la que escribes, quizás.
PepeDante: ¿Se pueden saber muchas cosas de alguien por la manera en la que escribe?
CatBallou: Supongo.
PepeDante: ¿Sabes algo más de mí, entonces?
CatBallou: Yo no soy psicóloga. Pero por la cantidad de cosas que escribes, sé que no tienes novia.
PepeDante: Bueno, eso seguro que además lo he escrito. Cambiemos de tema.
CatBallou: Venga.
PepeDante: ¿Quién puede matar a un niño?
CatBallou: ¿Es una pregunta retórica?
PepeDante: ¿Lo es?
CatBallou: Mejor que lo sea. Si no, nos sorprenderíamos de la cantidad de voluntarios que encontraríamos.
PepeDante: ¿Te ofreces voluntaria?
CatBallou: No me provoques. Los niños pueden ser terribles. Cantidad de padres descubren demasiado tarde que no saben educar a sus hijos. Y es entonces cuando se les podría plantear la pregunta retórica.
PepeDante: Háblame de Jane Fonda
CatBallou: Jane Fonda es adorable. A su manera, claro. No sé si es un icono lésbico, pero debería serlo.
PepeDante: Suponiendo que existan los iconos lésbicos...
CatBallou: Cierto. Hay escasez.
PepeDante: He visto la película "Cat Ballou", pero no recuerdo mucho de ella. Recuerdo sobre todo a Lee Marvin, haciendo un doble papel.
CatBallou: Ella también está muy cómica.
PepeDante: ¿Dirías que tu blog es erótico?
CatBallou: No. Sólo un poco incisivo. Aunque todo depende de quién lo lea. El erotismo está más en quien lo percibe que en quien intenta transmitirlo. ¿A ti te pone?
PepeDante: Ja.
CatBallou: Es cierto. Es erótico si tú lo ves erótico. "El último tango en París" me parece una de las películas más anti-eróticas que haya visto, y muchos se iban al extranjero a verla. En cambio, hay clásicos del cine que me parecen mucho más eróticos sin que sean demasiado explícitos ni tengan demasiada pretensión en serlo. A ti te gusta el cine clásico, seguro que me podrás poner un ejemplo.
PepeDante: Gilda.
CatBallou: Claro. Pero también otras menos evidentes. Lauren Bacall, Jane Russell o Ava Gardner eran puro erotismo.
PepeDante: ¿Y ahora Scarlett Johansson?
CatBallou: Bueno, está como un queso, seguro. Es diferente, supongo. Me quedo con Keira Knightley. Es otro tipo de belleza, menos evidente, más casual, más morbosa...
PepeDante: Permíteme que me ponga un poco Pepe Navarro. ¿Qué te han hecho los hombres?
CatBallou: Ja ja ja. Muy bueno. No me han hecho nada. Siento una gran simpatía y compasión por ustedes.
PepeDante: Bueno, en tu blog hablas mucho de sapos...
CatBallou: Ya. Bueno. A ver cómo lo explico. Es evidente que sí, que me refiero a hombres cuando digo sapos. Pero la metáfora va más allá. Funciona en el ámbito sexual, pero al mismo tiempo los sapos significan todo aquello con lo que nos conformamos cuando no logramos un objetivo. Visto así, está claro que suena muy negativo, pero en el fondo, la frase "sapos siempre hay"... En el fondo es algo reconfortante saber que puedes recurrir a algo, que siempre puedes contar con ello, que va a estar siempre ahí. No es la azafata, pero los sapos también tienen lengua.
PepeDante: Y los hombres siempre son fáciles de conseguir...
CatBallou: A veces demasiado.
PepeDante: ¿Puedo ser tu sapo?
CatBallou: Ja ja ja. Siempre que quieras.
PepeDante: ¿Hay algún tipo de tabú en tu blog? ¿Hay algo sobre lo que jamás escribirías?
CatBallou: Mmm... No sé... Hay temas que no me interesan o sobre los que no sé absolutamente nada. Sobre eso no puedo escribir, pero eso no es un tabú. No pienso en ponerme restricciones, y no soy muy pudorosa. Escribo lo que me sale. El otro día encontré un libro que daba consejos sobre cómo escribir un buen blog. Decía que sobre todo, había que escribir mucho, sobre cualquier cosa. Pero aconsejaba también no publicar poemas en tu blog, especialmente si eran buenos. Me pareció una estupidez. Ya hay bastante poca poesía como para restringirla más. Si me sale en verso, lo versifico, y punto. Sin ningún pudor.
PepeDante: ¿Un libro, una canción y una película?
CatBallou: Bah, vete al carajo.
PepeDante: Venga, que te estoy entrevistando.
CatBallou: A ver, qué pesao... Te digo una escritora, Cristina Peri Rossi, más que nada porque marcó mi adolescencia. Canción... no sé... Deseo, de Pedro Guerra.
PepeDante: Oh, sí, bravo. La incluiré en esta entrevista.
CatBallou: Pues muy bien.
PepeDante: ¿Y una película?
CatBallou: "El maquinista de la General", por ejemplo.
PepeDante: ¿Y algo más reciente?
CatBallou: ¿Para qué?
PepeDante: ¿No hay cine bueno en la actualidad?
CatBallou: Sí, sí que hay. A ver... "La ciudad de los niños perdidos".
PepeDante: Buff. No me gusta.
CatBallou: Pues peor para ti.
PepeDante: ¿Te has marchado alguna vez del cine?
CatBallou: Claro. Siempre me marcho del cine. No me voy a quedar allí, ¿no?

Labels:

Tuesday, May 29, 2007

BodyTongue

Un día descubrió que el tener la lengua tan larga tenía alguna ventaja. La podía usar como tabla de surf. La desplegó en toda su longitud, se montó en ella, y cogió la primera ola. Con la segunda ola ya hizo un tres sesenta, y con la tercera un tubo. Lo malo era la incómoda salinidad que detectaban sus papilas, así que decidió descansar un poco, salió del agua, extendió su lengua en la arena, y se tumbó sobre ella para tomar un poco el sol.

Labels:

Monday, May 28, 2007

Emboscada en el campo del corazón.


Mis dos mitades estaban fundidas y mezcladas en armonía de tal manera que no sabían la una de la existencia de la otra. Ni yo mismo tenía idea.
Sin embargo la parte A (a saber, saber) creció y ocupó el espacio de la parte B (a saber, corazón) hasta dejarla tan pequeña que apenas ya reconozco a nadie.
Ya sé demasiado. Ya estoy condenado a convertirme en mi saber. Y lo que yo sé, cualquiera puede saberlo. Pero mi corazón sólo lo tenía yo.

Labels: ,

Sunday, May 27, 2007

Algo va mal.

Cuando me levanté, ya sabía que algo iba mal. Terriblemente mal. Traté de ser prudente, y me moví con lentitud por el pasillo, asomando la cabeza muy despacio al llegar a la cocina, tratando de no hacer ningún ruído mientras preparaba un desayuno. ¿Qué sucedía exactamente? Ni idea. Pero de todas maneras, pasé la mañana vigilante.
Pero después las cosas se mostraron evidentes. Por mucha cautela que tratase de invocar, mis pasos eran chirridos insoportables, y no podía evitar que éstos se dirigiesen una y otra vez detrás de sí mismos, en círculos cada vez más pequeños. Mi cuerpo acabó por lanzarse al suelo, y rebotar hasta el cuarto de baño donde vomité varias veces seguidas. Juzgué que ése era el mejor momento para corregir exámenes y no darle importancia a todo aquello. Si todo estaba tan mal, qué mejor manera de disimularlo que corregiendo exámenes. Me armé de bolígrafo rojo y calculadora, pero no hacía más que suspender a todos mis alumnos. Cuando me encontré un examen que estaba perfecto y le puse un cero, pensé que no estaba actuando con mucha justicia, así que me levanté y vomité unas cuantas veces más. Acto seguido, no se me ocurrió otra cosa que asomarme a la ventana y lanzar bolas de papel a la gente que pasaba. Después me lancé bolas de papel a mí mismo, para que a los transeúntes no les pareciese tan mal. El siguiente paso fue pintarme los tobillos de rojo con el mismo bolígrafo con el que corregía exámenes, después hice juegos malabares con los vasos, hasta que los rompí todos y cogí el teléfono y pulsé unos cincuenta números seguidos, e insulté a la voz que me decía que no existía ningún usuario con esa numeración. Evidentemente, aquello tenía que tener algún fin, y cuando puse una película de Doris Day por fin me di cuenta de lo que estaba ocurriendo. Toda esa barbaridad sólo se explicaba de la única manera posible. No me lo podía creer. Una vez más, contra todo pronóstico, estaba enamorado. Joder, ¿cómo pudo haber sucedido? Enamorado. Qué disparate. En fin, indignado con el descubrimiento, me prometí que en cuanto supiera de quién, lo iba a pagar caro.

Labels:

O insomnio do ollo índigo.



Quizás no fue del todo su intención, pero Anxo dio color a mis sueños selenitas. Estos sueños tienen la peculiaridad de que sólo se producen si estoy despierto, y en ellos hay siempre un ojo, un ojo abierto y tres tercios despierto y despertador. Anxo me descubrió que el ojo es índigo, y que tiende hacia el sol y la soledad. Quizás en medio de su insomnio sueña conmigo, y ve mis ojos, y los ve también índigos por su propio reflejo. Ya te lo he dicho más veces, pero gracias de nuevo, Anxo, por todo lo que significó este "insomnio do ollo índigo".

Labels: ,

Saturday, May 26, 2007

Heavy

Mi ordenador ha decidido que no. No sé cuáles son sus razones o sus dolencias. Quizás sólo quiera hacerme sentir culpable, no lo sé. Yo me hago el indiferente, y estos días, mientras pienso qué hacer con él, salgo de casa hacia el cíber-café en el que estoy ahora. Evidentemente, no es lo mismo. Lo más llamativo de este lugar es que el encargado, un muchacho de pelo largo hasta la cintura, sólo pone música heavy. Pero heavy de verdad, sin concesiones, nada de sucedáneos, ni baladas blandengues, ni tonterías comerciales. Lo más suave Manowar (digo Manowar por decir algo, pues aquí me han pillado. No sé qué grupos suenan, y es que este género no es mi fuerte... y me suena todo un poco igual). Con todo esto, me resulta un poco difícil abstraerme. En mi casa también pongo música cuando escribo, pero siempre pongo algo que me permita concentrarme en las palabras. Con estos señores roncos, esas baterías metálicamente obcecadas y todo este exaltado guitarreo, me resulta un poco difícil concordar género y número. Quizás lo noten. De vez en cuando, miro exasperado al encargado, con la esperanza de que me conceda una tregua musical, y me ponga Antony and the Johnsons, pero creo que no va a caer esa breva. Eso sí, no vean con qué fuerza tecleo mientras escribo este texto. Golpeo al ritmo de la música sobre las teclas, y mis dedos son baquetas, y cada palabra es un redoble, y la gente se agolpa en las ventanas del cíber para ver mi exhibición percusionista. Al terminar este texto, probablemente lanzaré el monitor contra las cristaleras y me pelearé con el encargado y con algún tipo que me está grabando.
Si mañana mi ordenador sigue diciendo que no... ¿podría usted, señor encargado del cíber, ponerme a Silvio Rodríguez? Así simplemente mis dedos acariciarán las teclas, suave y grácilmente, escribiré una historia amable e ingeniosa, y agradeceré gentilmente mientras les dedico una sonrisa al terminar.

Labels: , ,

Friday, May 25, 2007

Dos tazas

De acuerdo, les contaré lo de aquella vez que escuché "Hey Jude" setenta veces seguidas. Todo fue por culpa de un antiguo amor. Digamos que era nuestra canción, siempre la estábamos cantando. Era una de mis canciones favoritas de mi grupo favorito, y se hizo nuestra.
Cuando nuestra historia terminó, me di cuenta de que no era capaz de escuchar "Hey Jude" sin pensar en esa persona, sin añorarla, prácticamente sin echarme a llorar. Pensé que no tendría más remedio que dejar de escucharla, pero demonios, era una canción que me gustaba, era injusto que se me hubiese estropeado de esa manera. Fue entonces cuando se me ocurrió hacer lo contrario. La escucharía muchas veces, hasta la extenuación si fuese necesario, para así finalmente dejar de relacionarla con mi antiguo amor. Y así hice. Las primeras veces fue complicado, y mil recuerdos me venían a la mente con cada frase de Paul. Pero tras varias decenas más, la canción comenzaba a traerme exclusivamente recuerdos de la propia canción en sí. Ya la había escuchado tantas veces que apenas formaba parte del pasado, sino del presente. Teniendo en cuenta que la canción dura siete minutos, y la escuché setenta veces, invertí 490 minutos en exorcizar la canción, más de siete horas, pero ha valido la pena, pues hoy en día puedo escuchar "Hey Jude" sin ningún trauma.
Y así, ha sido mucho más fácil hacer procesos similares con otras canciones que identificaba con sucesivos amores. Setenta sesiones seguidas de "Runaway" de Del Shanon, de "Rome wasn't built in a day" de Morcheeba o "Creep" de Radiohead, han permitido que pueda seguir escuchando mis canciones sin nostalgias.
Y éste, amigos, ha sido mi consejo de hoy. No dejen que un antiguo amor les estropee una canción. Escúchenla hasta la náusea y todo se solucionará. O como decimos por aquí, si no quieres caldo, dos tazas.

Labels: , ,

Thursday, May 24, 2007

Un millón de ovejas.

Últimamente, de camino al trabajo, no hago más que pensar en las vacaciones. Supongo que ver la luz del sol a las siete de la mañana, comprobar que ya casi no hace frío, que tengo alergia y recordar que el curso se está acabando me hace perderme en ensoñaciones veraniegas. Agosto está a la vuelta de la esquina. Todavía estoy con mis fantasías estivales mientras comienzo a explicar la primera lección del día. Pero pronto despierto de golpe. De un golpe certero. Ayer, todavía pensaba en la playa o en viajar mientras explicaba que "sheep", oveja, tiene un plural invariable, o sea que ovejas también se dice "sheep". Aquí es cuando viene el golpe.
-¿Entonces cómo se sabe si es una oveja o dos ovejas? -pregunta un alumno.
-Si es una oveja dirás "one sheep", y si son dos ovejas dirás "two sheep".
-¿Y si son tres ovejas? -pregunta el alumno.
-Pues "three sheep".
A estas alturas ya estoy completamente despierto, tratando de detectar indicios de tomadura de pelo en el alumno. No sé qué es peor, pero me da la impresión de que el alumno pregunta con toda honestidad y ofuscación.
-¿Y si fueran diez ovejas? -insiste.
-Vamos a ver. Serían "ten sheep". Da igual cuántas ovejas sean, jamás podrás decir "sheeps". Sólo tienes que poner el número delante. ¿Comprendes?
-¿Y si fueran cien ovejas?
-Pues "one hundred sheep"... ¿Tú sabes los números? -pregunto yo.
-Pues claro -contesta mi alumno casi ofendido. -Pero... ¿y si fueran mil ovejas?
En la clase hay un rumor de hilaridad que parece sorprender a mi alumno pastor. Yo dudo sobre qué hacer en este instante. Temo que si sigo lleguemos al millón de ovejas. Pido silencio en la clase, y decido explicar lo mismo utilizando un animal como el pez, que sigue la misma regla de formación del plural que la oveja. Al parecer, a mi alumno le importan menos los peces que las ovejas y se dio por satisfecho con la explicación. Él siguió contando ovejas; yo volví con mis vacaciones.

Labels:

Wednesday, May 23, 2007

Tristeza dominical

Todo lo que intento se convierte en ansia,
se vuelve tema de conversación,
truco de equilibrista principiante,
página arrugada en blanco.

Piedra tras piedra,
se apresta mi aliento a cercarme,
se hace laberinto mi pasillo,
se vuelve ladrillo cuanto toco.

Labels:

Tuesday, May 22, 2007

10 canciones que preferiría no volver a oír

Hagamos otra lista. Canciones de las que ya estoy harto y preferiría no oír nunca más. No porque sean el típico tostón veraniego o el éxito de la temporada, pues estas canciones como vienen se van y el impacto en el fondo es efímero. Por supuesto que estuve hasta el gorro del "nada fue un error", pero con el tiempo está dejando de oírse. Me refiero a esas canciones que no se van nunca, que fueron un gran éxito tiempo atrás y que por desgracia siguen siéndolo. Algunas no estuvieron tan mal, pero es que tampoco eran tan buenas como para tener que seguir soportándolas más. 10 canciones que preferiría no oír nunca más:

1- Libre, de Nino Bravo. Échenle la culpa a la publicidad.
2- You can leave your hat on, de Joe Cocker. Especialmente cuando al lado tengo a alguien que simula desnudarse.
3- We are the champions, de Queen. Échenle la culpa al fútbol.
4- Chiquilla, de Seguridad Social. Qué pesaos.
5- Walk of life, de Dire Straits. Bueno, alguien tiene que decirlo, es muy cansina.
6- I will survive, de Gloria Gaynor. Lo que más me asusta es la pasión con la que algunos la cantan, como si no la hubieran oído nunca.
7- Stayin' alive, de los Bee Gees. Con las buenas canciones que tiene este grupo, ¿por qué tiene que ser este pestiño la más famosa?
8- Hotel California, de los Eagles. Venga, seguro que también este grupo tiene más canciones.
9- Y nos dieron las diez, de Sabina. Sabina, ¿por qué lo has hecho??
10- Cuéntame, de Fórmula V. Échenle la culpa a quien ya saben.

Supongo que en seguida me vendrán más a la mente, y en cada persona dependerá mucho de la emisora de radio que escuche. Se aceptan sugerencias.

Nota de mi otro yo para Elton John: Que no crea Elton John que se ha librado. Es que sus canciones dan para una lista aparte.

Labels: ,

Monday, May 21, 2007

Diógenes

Dado que en mi casa ya no hay ni un rincón libre para meter nada más, la semana pasada tocó poner un poco de orden, y decidir qué era prescindible y elegible para ser llevado al desván. Así que me tuve que esforzar por librarme de mi síndrome de Diógenes y reuní unas cuantas cajas para llenarlas con cuanto juzgué innecesario. Con todo el dolor de mi corazón, tuve que aceptar que los libros de texto de EGB no me eran útiles, así como las cartillas Rubio de caligrafía, los discos de vinilo (puesto que ya no tengo tocadiscos), la máquina de escribir eléctrica, la máquina de escribir de percusión y el ordenador MSX de 80k con todos sus video-juegos en cassette. Decidí dejar los libracos del temario de las oposiciones, por si acaso algún día... bien, dejemos el tema.
En el desván, ni una triste bombilla, así que me armé de una linterna, y me dispuse a apilar las cajas en una esquina polvorienta. Fue entonces cuando en plan explorador descubrí semi-oculto entre las telarañas un increíble tesoro. Lo primero, un triciclo de mi infancia; tras él, unos diez volúmenes de SuperHumor, unos cuantos de Mafalda, el libro gordo de Petete, el álbum de cromos de Fútbol en Acción, un par de juegos de agua Geyper, dos muñecos inmensos de Epi y Blas, el Tragabolas y el fuerte de los Clics. Hacía tantos años que todo eso se había almacenado allí, que ya casi había olvidado todo. Fue demasiado para poder resistirme. Dejé en el desván todo lo que había subido pero bajé de él todas aquellas maravillas. En mi casa sigue sin haber ni un pequeño recobeco para poner nada, pero cuando ayer vi a un electroduende en un bazar chino, no pude evitar capturarlo y llevármelo a casa. Le hice un hueco entre el Tragabolas y los juegos de agua. Supongo que dentro de unos años tocará hacer espacio y acabará en el desván.

Labels:

Sí. Bueno, no.


Según parece, ésta es la foto en la que salgo más favorecido.
No sé si me acaba de gustar la idea, pero por lo visto, alguna gente me ve así. Yo no sé si estoy de acuerdo. A ratos sí. El otro día, una amiga me resumió en una palabra: raro (no digo diferente, digo raro). Me opuse a la definición, tratando de explicarme y justificarme de mil maneras posibles, aunque sólo fuera por comparación con los perros verdes. Finalmente tuve que admitir ciertas rarezas, y es que ni yo mismo soy capaz de adjudicarme ciertos adjetivos obvios. ¿Soy tímido? A veces lo soy exageradamente, pero otras soy el más osado del clan de las cavernas. ¿Soy introvertido? Desde luego, y mucho, aunque muchos asegurarían todo lo contrario. ¿Tengo un carácter alegre o lo tengo triste? ¿Tengo un término medio? ¿Soy constante? ¿Soy algo? ¿Soy uno? ¿Me gusta el rock o me gusta el jazz?
Odio esta canción, que me define plenamente. La odio tanto, que me pongo a bailar con ella a cada rato, alegremente, gritándola como si en realidad yo fuese Grace Kelly y me la hubiesen dedicado a mí.

Labels: ,

Sunday, May 20, 2007

Perdido en el Argumento

Lo admito, me he perdido en un blog y no sé salir de él. La cosa se agrava si tenemos en cuenta que yo me suponía el autor del blog, pero ahora ya no lo tengo tan claro. En principio, todo apuntaba a que efectivamente yo era el que escribía todo esto, pues me recuerdo perfectamente sentándome en esta silla, disponiendo los dedos hacia el teclado y corrigiendo faltas de ortografía, pero últimamente todo se ha vuelto mucho más confuso. Probablemente alguien me ha suplantado. Leo todo lo escrito y no entiendo nada. Personajes que aparecen sin ningún motivo, líneas argumentales que se pierden en una vía muerta, historias que muestran su final sin siquiera haber comenzado, giros incoherentes de cuentos incomprensibles, argumentos dementes pasados por una batidora.
Todas las pruebas me acusan a mí como principal responsable. Está claro que YO he hecho todo esto, sí, he sido yo, siempre lo he admitido. Lo que nunca llegué a pensar es que en realidad, y en el fondo, sea más el asombrado lector que el chiflado escritor. Nunca pensé que Yo fuese el Otro, y no el auténtico.

Labels: ,

Saturday, May 19, 2007

Carta de Amor a Ninguén

O pouco esforzo que aínda me queda por facer aplicareino a proporcionarlle algun sentido ás miñas verbas. Xa non pido que rimen, nin sequera que se atopen belas, moito menos que namoren. As esperanzas xa as teño deixadas atrás, e só me adico a escribir cartas que non enviarei como único lamentable consolo, quizais coma distracción imposible de tanta axitación obsesiva.

Ti nas rúas. Ti nos parques, nos portais, nas árbores axitadas polo vento. Ti no vento, nos vendavais que levantan o po. Ti no po, na poeira que entra nos ollos da xente. Ti nos ollos da xente, xente que pasa, que leva o teu nome escrito nos beizos, que che escribe cartas de amor, que conta os segundos que faltan para oír a túa voz, para poñerlle música, para convertila na súa canción, para durmir con ela, para durmir contigo.

Ti e quizais. Aínda agardo de xeito incomprensible a saída da lúa. Pode que se sae cedo, moi de mañá, todo estoupe, e eu sexa xoves, e eu estea no máis alto da lúa véndoo todo. Desde alí vese a túa casa. Quizais agarde todo o día. Quizais agarde toda a noite. Quizais agarde todo o día de novo, cunha nova carga de munición chea de esperanza dunha lúa, ou dunha cara, ou dun quizais. E se non sae a lúa, quizais e que xa estou nela. E quizais.

Ti e Ningures. Camiño por rúas rectas, sen esquinas, sen cruces, ningunha encrucillada ameaza ós meus pés. Sen embargo tódalas rúas conducen o mesmo sitio. Xa estiven aquí tantas veces... Sigo en Ningures, este lugar (ou máis ben anti-lugar) no que negocio co delirio, no que se anuncia a túa ausencia coma estrela invitada. En Ningures non pasa o tempo. Cada paso que dou e sempre o mesmo paso, piso a mesma merda de can, e tras de min, ven o meu ruido de camiño cansado. Optaría por poder optar, mais as opcións non medran en Ningures.

Vexo unha luz ó fondo. No fondo son un inxenuo, e correrei onda ela, mais xa sei que as luces lonxanas so traen cabeza no pao. Outra luz. Outro pao. O teu desdén mátame. Outra luz e outro pao. O teu olvido rómpeme o eixo do sistema nervioso. Pao. Quéimame a túa ausencia, todo en min é delirio e frenesí. Pao pao pao. Son o polo sen cabeza que corre pola cociña, mais non deixo de ver os teus sinais ó lonxe, as túas luces polares casiopeicas que me chaman, brillantes anti-sarro, corro cheo de euforia, tropezo cos membros da asociación protectora de namorados, ignorándoos, fágolles desprezos que sei que lamentarei cando chegue a ese punto no que dea coa cabeza no pao, o pao do letreiro que di con esas claras maiúsculas, en cursiva e suliñado BENVIDO A NINGURES, QUIZAIS.

Miña querida, doce, amada, nunca-ben-ponderada, excelentísima, etc.:
Hoxe dedícome a non enviarche esta carta de amor que con tanto esforzo estou a desenvolverme. Escribo para que non saibas canto creo que vou añorar lembrar a miña cordura. Escribo para que non comprendas nunca por qué busco as chaves da túa casa nos meus zapatos. Escribo para non dicirche que hoxe escribín mil seiscentos poemas de amor, mais non se me presentaban máis palabras có teu nome e tiven que aceptalo: as rimas eran moi doadas, e o meu amor merecía algo máis doroso. A dor do coitelo antóllaseme ben merecedora dun intento, mais o medo a cortarme, o medo a afogar no meu sangue coma un porco nun río de lava frea os meus impulsos máis punzantes e arrástrame a buscar algún selo para enviar cartas.... ¡Esa si sería unha grande dor! Non podería. Cartas de amor a ninguén, iso é todo o que podo chegar a facer, nin rimar, nin sangrar, nin fregar a cunca do almorzo, nin acertar a atoparme dores no meu ventre que signifiquen, que xustifiquen, que sexan síntomas. Non teño probas, nin coartadas. O caso convértese na miña palabra contra a do mundo. ¿Como demostrar a miña doenza? ¿Como demostrarche a miña loucura? Probas, probas, necesito probas, valaquí tedes unha unlla miña, analizádea. Mais o meu tesouro lévoo dentro, chega ata a raíz, é marabilloso, invisible, é hermético, tan críptico e inefable que habería que fuxir espantado. O seu peso é case intolerable, mais así o porto, condenado, convencido, e asumido, ben fondo e ben cairo de león, para sempre.
Teu, sinceiramente.

Labels: ,

Julia Uceda


Despedida

Y la que fui salía de aquel tiempo
donde quien fuiste ya no estaba.


Julia Uceda, Premio Nacional de Poesía en 2003, fue mi profesora de literatura española en 1991. Supongo que debería decir que he tenido la suerte de que eso fuera así, pero con toda la rabia que eso me produce, no lo digo. En ese año, yo estudiaba segundo de BUP, y a pesar de todo su currículum, yo no tenía ni idea de quién era Julia Uceda. Sólo sabía que era alguien que con toda probabilidad me iba a suspender literatura. Yo no era un estudiante modelo, a decir verdad, y lo que ella me inspiraba era pavor. A mis quince años, la asignatura de literatura no era más que una horrenda tortura que consistía en tener que memorizar nombres de obras, años de publicación, vida e ideas de escritores momias y... lo peor, hacer comentarios de texto. Después llegaría el examen, y en él me esperaba un merecido 3'5. Indudablemente, no sabía hacer exámenes de literatura, no sabía hacer comentarios de texto, no sabía qué hacer para ocultarme de esa temible profesora.
Probablemente, ella, por su parte, me vería como un alumno perezoso, que se quedaba dormido en su clase, con aversión hacia la literatura, más interesado en holgazanear que en leer un libro. Yo no sabía quién era ella, pero sin duda ella también ignoraba mi secreto: a mí me encantaba leer. Era un ávido lector ya en aquel entonces, y mi buena memoria me permitía saber recitar todos los poemas que estudiábamos en clase. Es cierto que después no era capaz de hacer un examen en el que tuviese que analizarlos, y no comprendía qué se esperaba de mí a la hora del examen, pero lo que ella nunca llegó a saber era toda esa afición que tenía por la lectura. Simplemente lo disfrutaba, y por ello después encontraba más frustrante mi rendimiento en los exámenes. Al final, como siempre por los pelos, aprobé su asignatura, me libré de Julia Uceda y ella de mí, sin que supiésemos nada el uno del otro.
Con el paso de los años, mi afición a la lectura continuó, y durante mis estudios en la universidad, aprendí a hacer exámenes de literatura. Supe cómo analizar un poema, cómo hacer un comentario de texto y cómo disfrutar con todavía más pasión de la palabra escrita. Hoy en día, yo mismo he impartido clases de literatura inglesa, así que supongo que las cosas han cambiado. Siempre cambian. Por eso, ayer, en cuanto vi el libro "Zona Desconocida", de Julia Uceda, no dudé en comprarlo. Quizás esta vez sí mi profesora logre transmitirme algo.

Labels: ,

Eros...

Los ataques de risa son fatales. Reírse sin saber muy bien la razón puede ser realmente doloroso. Pero bueno, supongo que todos hemos tenido nuestros momentos.
El otro día, dando una clase de inglés, y pretendiendo que mi alumnos lograsen hablar un poco en el idioma de John Lennon, les pedí que me contasen si alguna vez habían conocido a alguien famoso. Entonces uno de ellos encontró mi punto flaco.
- I met Eros Ramazzotti.
Como siempre, cada vez que escucho ese nombre, no puedo parar de reír. No es que el personaje en sí me parezca ridículo (bueno, un poquito sí), es su nombre, que por alguna razón incomprensible y absurda, me provoca esas convulsiones de hilaridad desenfrenada. Así pues, sin poder hacer nada para contenerla, mi carcajada se derramó por el aula, ante la sorpresa de todos los alumnos y el rubor del pobre muchacho que acababa de responder. Miraba a sus compañeros, muy confuso, preguntándose si acaso había utilizado mal el verbo. Así que añadió.
- Conocí a Eros Ramazzotti. I met Eros Ramazzotti. ¿No?
Entonces ya mi risa era estruendosa, dolorosa, y avergonzante. Pero no podía parar. Algunos alumnos comenzaban también a reírse, sorprendidos. El chico, tratando de arreglar algo que no debía arreglarse, añadía.
-I have met Eros Ramazzotti.
Eso empeoraba las cosas. Me costaba respirar, mis ojos disparaban lágrimas, mi cuerpo se retorcía, pero yo era incapaz de pedir clemencia o de dar paso a otro alumno para acabar con todo aquello.
En fin, Eros Ramazzotti. Qué mal lo pasé en esa clase. Tan mal como en estos momentos, mientras escribo todo esto. Voy a dejarlo ya antes de que me haga mis necesidades encima.

Labels:

Thursday, May 17, 2007

El Escanciador

- Señores, les voy a recitar estos poemas. Más que recitárselos, voy a escanciárselos.

Y entonces
se subió
a una tarima
altísima
y
escanció
sus poemas
uno
tras
otro.

Labels: ,

Un pequeño cuento anarquista.

Ese domingo se levantó de mal humor, como esperaba. En seguida recordó el motivo: domingo de elecciones, y todavía no había decidido lo que hacer. Tampoco tenía demasiadas ganas de romperse la cabeza, y no es que hubiera demasiadas posibilidades, a decir verdad. Sólo tanía una cosa clarísima, y era a quién no iba a votar. Si se pudiera votar contra, todo sería más fácil. Las demás posibilidades, las de siempre. Una, quedarse en casa, total nada iba a cambiar por el hecho de ir a votar. Sin embargo, siempre había ido a votar en anteriores ocasiones, y eso de quedarse sin voz ni voto no le acababa de convencer. La opción de votar al partido de siempre, al que mejor defendía sus ideas, era lo más plausible. Pero claro, como muchos le decían, eso era tirar su voto a la basura, no sería más que un voto perdido que podría ser bien utilizado si hubiese ido a para a otro partido algo más mayoritario, que si bien era evidente que no representaba sus ideas, al menos evitaría un mal mayor... La idea de votar a este partido mayoritario le causaba repulsión, pero se empezó a preguntar si en el fondo no era la mejor solución. En el fondo, el otro partido minoritario, el que se suponía que defendía sus ideas, daba la impresión de que había perdido su energía, su fuerza en la calle, sus ganas de conseguir algo... Qué tristeza. ¿De veras tendría que ir a votar por un partido con el que no comulgaba en absoluto por evitar que ganase otro partido que representaba lo que detestaba profundamente? ¿Habría de ir a votar con una pinza en la nariz?
Sí, iría con la pinza en la nariz, pero cambió de idea. Fue al váter, cogió un papel blanco, se limpió el culo y lo metió en un sobre. Y después salió, a ejercer nuevamente su derecho al voto.

Labels: ,

I AM

Está claro que pierdo la paciencia con el paso de los años. Yo, que era el rey de los pacientes, me descubro a mí mismo cada vez más rendido a la exasperación al menor descuido (descuido ajeno, se entiende). Antes era capaz de utilizar sin ningún síntoma de impaciencia las seis mil maneras que existen de explicar que "I AM" significa "YO SOY" con tal de que un alumno acabase por comprenderlo. Pues bien, esta misma mañana tan sólo lo había explicado dos mil quinientas veces y ya notaba yo cierto desasosiego.
- No me entero de na -decía mi alumno.
"I AM" signigica "YO SOY", toma dos mil cuatrocientas noventa y nueve, esta vez incluyendo un gracioso ejemplo en el que tengo que cantar un rap girando sobre mí mismo mientras escribo en la pizarra. Como mi alumno sigue sin enterarse de na, me dispongo al "I AM" significa "YO SOY", toma dos mil quinientas, esta vez con vuelta de campana y número de magia. Pero entonces me percato de que el alumno no me presta atención, y que ha comenzado a charlar con su compañero. Ha cometido el error que colma el vaso de mi paciencia, el que estaba aguardando para saltar.
- ¡Eh! ¡Después me dirá usted que no se entera de "na"!
- Si es que no me voy a enterar de na de todas formas...
- ¡Vaya! ¡Discúlpeme usted! ¡Continúe hablando con su compañero! ¡Perdóneme por robarle su tiempo! Pasamos a "YOU ARE".
Lo dicho, que la estoy perdiendo.

Labels:

Tuesday, May 15, 2007

Scratch

El día en que por fin recuperaron su libertad no paró de llover. LLovió tanto que cuando quisieron dar rienda suelta a su euforia celebrando la ruptura de sus cadenas, casi se ahogan en un charco. Ahora no se atreven a salir de debajo de una piel de kiwi. Y no vean cómo pica la dichosa piel. Eso sí, se han organizado muy bien para rascarse los unos a los otros de modo que no haya ni una sola parte de sus cuerpos que no sea alcanzable con un sencillo movimiento de uña. Lo malo es que mientras rascan y son rascados no se dan cuenta de que ha dejado de llover... Quién sabe, quizás algún día volverán a recuperar su libertad y las condiciones meteorológicas no sean tan adversas.

Labels:

Monday, May 14, 2007

Between the Bars

Nadie sabe cómo llegó el señor García a esa situación. Se dice que estaba espiando a su vecina, lo cual todo el mundo da por sentado, y nos parece verosímil, conociendo al señor García, aunque eso no puede explicar completamente todo lo sucedido.
Fue la propia Susana, la vecina, quien lo descubrió.
- ¿Señor García? ¿Qué hace usted con la cabeza atrapada entre los barrotes que separan mi jardín del suyo?
El señor García quiso encojerse de hombros, pero su posición no se lo permitió del todo. Estaba arrodillado entre unos arbustos de su jardín, aunque su cabeza se encontraba por completo en el jardín de la vecina. El espacio entre las barras era inconcebiblemente pequeño, nadie se podía explicar cómo demonios había conseguido introducir la cabeza allí. A modo de excusa, logró decir:
- Estaba regando las flores y...
Cuando llegaron los bomberos, decidieron que de la misma manera que la cabeza llegó a introducirse allí, tendría que salir. El problema es que era inexplicable. No había manera.
- No se preocupen -trataba de tranquilizarles el señor García -hasta las nueve no empieza el partido.
La tranquilidad del señor García sorprendía a todos. Desde Susana, que era un manojo de nervios, hasta los bomberos, que no veían medio de usar sus mangueras, hasta un grupo de ingenieros, que veían inútiles todos sus estudios ante semejante dilema, se veían impotentes.
- Señor García -se atrevió por fin el jefe de bomberos,- me temo que tendremos que cortar el cuello.
- Comprendo su postura -dijo sonriente el señor García. -Usted tiene que hacer su trabajo, y yo lo respeto. No quisiera entrometerme, pero le quisiera sugerir que quizás podría ser más conveniente serrar un barrote, si no le parece mal.
La astucia del señor García dejó a todos anonadados. Desde ese instante todos los técnicos y peritos se desplegaron por la ciudad buscando herramientas que pudieran serrar el barrote. Mientras tanto, el señor García se mantenía impasible.
- No se apresuren. Empiezo a sentirme muy cómodo aquí.
Nadie se daba cuenta, pero en efecto, el señor García parecía estar a sus anchas con la cabeza encajada entre las barras. De hecho, nunca se había sentido mejor. De pronto, su atrapada cabeza se veía inundada de brillantes ideas. No me pregunten qué clase de ideas eran ésas, pero sin duda la clarividencia, la luz, el intelecto, la imaginación formaban ahora parte de su existencia. El señor García tenía respuestas, las tenía para cualquier pregunta que se hubiese formulado en cualquier parte del mundo y para todas aquellas que todavía estuviesen por formularse. Sus ojos lo abarcaban todo, sus sentidos traspasaban todo lo cognoscible hasta adentrarse en el terreno de lo esotérico, de lo inefable. Una flor ya no era una flor, sino una sombra, una metáfora de algo enorme, que por ser tan enorme, era invisible.
El caso es que cuando por fin un niño apareció con una sierra de pelo, el señor García ya había encontrado el medio de salir de allí por si solo, y todo el dispositivo de emergencia se retiró a casa, bastante decepcionado, hemos de admitir. Susana todavía se queja de que de vez en cuando ve la cabeza del señor García entre los barrotes que separan sus jardines, y que no hace más que espiarla. Nosotros sabemos que mete allí la cabeza para obtener un poco más de sapiencia.
- Yo sólo estaba regando la flores... -declara siempre el señor García.

Labels:

Puertas

Mi hermano me comunicó la insólita noticia.
-No tenemos puertas en casa.
La revelación me causó el mismo impacto que una bofetada.
-¿Y cómo voy a entrar? ¿Por la ventana?
Mi hermano, que suele no llevar llaves, me miró extrañado.
-Hombre, si no hay puertas resultará más fácil entrar.
Ahora lo miré yo extrañado a él.
Es evidente que para mí una puerta es una vía de acceso. Para mi hermano, un obstáculo.

Labels:

Sunday, May 13, 2007

LA NAVE '92

chikitan chikititantantan ketumbanban ketumba keteketeketanbambman ketumba ke te Exta-SI Exta-NO JAMES BROWN IS DEAD Hey little thing let me light your candle cause mama I'm sure hard to handle now gets around when I get to the botton I go back to the top of the slide and I get nah nah nah ... YEAH YEAH YEAH.... HELTER SKELTER... porque SÉ QUÉ es un baile salvaJE combate a mala caRA veo todo en blanco y negro blanco y negro es el agua del ritmo del maaaaar que a todos los enanos da la saaaaal cabalga en tu pelo al sembraaaaar las corrientes submarinas de la maaaaar pero basta ya de tanta tontería hoy voy a ir al grano TE VOY A METER MANO LA CASA AZUL LA CASA AZUL AÚN SIGUE EN PIE MIRANDO ATRÁS please don't go don't goooooooooo don't go away déjame no juegues más conmigo esta vez en serio te lo digo But If You're Thinkin' About My BabyIt Don't Matter If You're Black Or White mil calles llevan hacia ti qué camino he de seguir Should I stay or should I go now? Should I stay or should I go now? If I go there will be trouble And if I stay it will be double So come on and let me know oooooh ooooooh bonito eeeees te mataré con mis zapatos de ballet te asfixiaré con mi malla de ballet LABIOS DE FRESA SABOR DE AMOOOR PULPA DE LA FRUTA DE LA PASIOOON With the lights out its less dangerous Here we are now Entertain usI feel stupid and contagious Here we are now Entertain us

Labels: ,

Saturday, May 12, 2007

Fábula

A las cinco de la tarde, una pared se vino abajo. Le echaron la culpa a un caracol (suicida que encontraron entre los escombros).

Labels:

Me pongo en duda.

Me pongo en duda, dejándome arrastrar exageradamente inmóvil por paréntesis mecánicos. Me supongo terrible, silenciosos mis adentros, y mi hábitat ya es un ruido, un bozal de ideas que se anulan, que me vuelven paradoja de amígdalas cosidas. Tanto me aprieto mis tirantes, me ciño mi sonrisa para proponer escepticismos, que mis ojos son macabros y asimétricos, vacíos de anticongelante, llenos de indiferencia que confundo con cierta felicidad matizada. Así podría pasarme todo el día, acechando tras la escoba del hombre-pájaro, vomitando excusas pegajosas, llenando los muebles de sarcasmo desinflado por cansancio de gritar loco que soy, que sí que soy, de oír loco mi eco que no.

Pero una verdad a tiempo no funciona, no causa mayor efecto que una simple boutade.
Giro en hipérbole de confesiones diplomáticas, paráfrasis bastardas, me abro críptico e insólito, dejando ocultas las puertas, tambaleándome por la débil línea que separa la caída del golpe. Eso sí, se aceptan todas mis solicitudes cubiertas con los eufemismos más punzantes, me defino sólo por comparación o como sedas de Loretta Young, y busco el camino más largo hacia lo inefable, intentando siempre que mi cuerpo no me deje ver el bosque.

Y en efecto, mi dedo marca cierto ritmo descompasado y decadente, como el del avestruz, pero todo es tan insignificante que el fervor se persigue a sí mismo, se penetra y pulveriza, se traslada al tic-tac de mi anular, flirteando sobre la estela que dejan unas dudas arrastrándose apesadumbradas. Pero al menos, aunque falten coordenadas,los destinos sean inciertos y me avergüencen mis teoremas, muy flagrante habría de ser el defecto de forma para evitar que mi sentencia me conduzca nuevamente al dulce engaño de tomar mi indigestión por un orgasmo.

Labels:

Friday, May 11, 2007

El Idiota Invisible.

Durante mucho tiempo de mi adolescencia fui buena persona. Fui realmente bueno. Pero nadie se dio cuenta de ello, y acabé por aburrirme. Entonces todo cambió, y empecé a ser malo, muy malo. Cada uno de mis actos de maldad se conjuraba para echar por tierra cualquier buena acción que hubiese realizado en otra época, lo cual le daba un aire todavía más maligno. Sin embargo, tampoco esta vez hubo persona alguna que se diese cuenta de cuán malo estaba siendo. Mi comportamiento siempre resultó imperceptible para todo el mundo. Pasé de ser durante muchos años el niño invisible bueno, a ser durante otra buena temporada el niño invisible malo. Nadie se enteró de nada.
Con esta cuenta pendiente que me dejó la adolescencia, he llegado a este día. Evidentemente ya he abandonado ese conductismo maniqueo, y todos mis actos están dirigidos por el absurdo, el surrealismo y la enloquecida fuerza del azar, libres de valoraciones morales, de cielo o de infierno, de yin o de yang. No soy bueno ni malo; más bien irracional, insensato, idiota. Supongo que, después de todo, nadie se da cuenta.

Labels: , ,

Thursday, May 10, 2007

Y más.

Hablando de insectos, en la escuela en la que trabajo por las tardes existe una especie de mosquitos que está dando bastante que hablar. Son enormes. Asustan. Cuando vemos venir a uno, así de lejos, intentamos que no se nos acerque. Al principio nos dijeron que no tuviésemos miedo, que no eran unos mosquitos agresivos, y que sólo mataban para cazar, pero claro, el tamaño de los bichos impone. Y no sólo eso. El otro día uno de ellos se posó sobre una ventana y rompió el cristal. ¿No me creen? Así ocurrió. Se decidió prohibirles la entrada en las aulas, dados los destrozos que podrían ocasionar en las instalaciones. Esto ha solucionado en parte el problema, pero salir de las aulas es un poco angustioso. Los pasillos están en su totalidad flanqueados por estos mosquitos que no nos quitan ojo. Nos movemos temerosos, acelerando el paso algunos, ralentizándolo otros, no sabemos cómo actuar. Que no detecten tu miedo. Que no oigan tus pasos. Que no huelan tu sangre. No sudes. No des un traspiés. Algunos alumnos han informado de ataques a la salida de un examen, y algún profesor se ha quejado de la presencia de mosquitos en su aula a pesar de la prohibición.
La semana pasada, mientras repartía una lista de verbos irregulares, descubrí a un grupo de mosquitos difícilmente camuflados entre las grietas de la pared (si los mosquitos son enormes, figúrense las grietas). Blandiendo unos cuantos papeles llenos de esos irregulares verbos, conseguí expulsarlos del aula. La preocupación ha ido en aumento. Sospechamos de un plan de los mosquitos para hacerse con los suficientes conocimientos para obtener más poder. El hecho de que muestren más interés en mis clases que mis propios alumnos me lo confirma. Ahora estamos considerando la posibilidad de impartir nociones falsas de nuestras materias, para que una vez que estén empapados de conocimientos equivocados, podamos contraatacar.

Labels:

Wednesday, May 09, 2007

Tiempo de insectos


Hacía tanto tiempo
-aunque el tiempo se me desgrana en insectos-
que mis ojos veían solamente mundo,
que acabaron por declararse en huelga.

Hace cinco bichos
-los bichos se reconocen por sus patas minuteras-
que comenzaron a instalarse por defecto ciertos sentidos internos
necesitados de revoluciones en diccionarios y metamorfosis.

No recuerdo cuántas moscas pasaron
-oh sí, parece como si las moscas volasen-
desde aquella urgencia de ser paradigma de cualquier cosa capturadora,]
de capturarme en picor de plata.

Pero ahora, camuflado de mundo,
percibo el implacable paso de mosquitos
sugiriendo que mi diminuto paisaje de poros
precisa una mano de pintura,
una crema hidratante.

Labels:

Una dosis de verdad

Ya, ya me doy cuenta de que este blog necesita urgentemente una dosis de verdad. Si no de verdad, que ésta es muy relativa, al menos un poco de verosimilitud, que veo ojos muy escépticos. Así que ahí les voy a inyectar una ración de neorrealismo, prepárense.

Tengo 31 años, y si me descuido (y me descuidaré, descuiden), tendré 32. Qué les ha parecido, no está mal para un miércoles por la tarde.
Tal vez no tenga nada que ver con ello, pero el otro día mi madre (¡mi madre! ¡cuánto realismo, se hace casi insoportable!) me preguntó:
-¿Quieres que te presente a una chica?
Seguro que mi madre no sabe que estas preguntas crean un descomunal conflicto entre su hijo y el otro yo de su hijo. Comienza una discusión no verbalizada, aunque bastante ruidosa, créanme, y una pelea sin tregua para ser el primero en contestar. Sé prudente. Aquí hay trampa. Una chica, sí una chica. No contestes. Es tu madre, ten cuidado. Desconfía del padre Merrin. Que la chica se una a nosotros. Desconfíiiiia. Fue mi otro yo el que contestó primero, a pesar de mis avisos de prudencia.
-¿Está buena?
Estúpido otro yo, menuda pregunta para hacerle a una madre.
-Es... normalita. De tu edad.
Normalita. Bah. No sé. Di tú algo.
-Pregúntale si le gusta Belle and Sebastian...-dije yo. -Bueno, mejor pregúntale si conoce a Belle and Sebastian.
Juzguen quién es más estúpido, si mi otro yo o el autor de este texto.
-Es mi profesora de gimnasia -añade mi madre.
¡Profesora de gimnasia! Qué interesantes posibilidades ofrece eso. Aunque pensándolo bien, recordando a mis profesoras de gimnasia del instituto y todo lo que me obligaban a hacer, quizás no sea tan buena idea. Espera, que sigue hablando mi madre:
-Tiene una hermana gemela.
¡Una hermana gemela! ¡Eso sí que ofrece un gran número de posibilidades! ¿Y si también es profesora de gimnasia? ¡Inimaginable!
-¿Y ésta es la gemela buena o la gemela mala?
Mi madre no sabe de qué le hablo, pero siempre hay un gemelo bueno y un gemelo malo. Lo sé porque yo también tengo un hermano. Soy quince años mayor que él, así que no somos muy gemelos, vamos, que no nos parecemos en nada, pero su otro yo y mi otro yo se llevan bastante bien, de hecho son muy parecidos, si no gemelos, al menos "gemélicos". Evidentemente, su otro yo es el gemelo bueno y mi otro yo es el gemelo malo.
Por cierto, sólo falta que ahora la profesora de gimnasia de mi madre entre en este blog y lea este texto. Si eres profesora de gimnasia, tienes una hermana gemela y trabajas en Ferrol (seguro que no hay muchas), te envío un saludo. Otro de parte de mi madre (que mañana haga cuarenta abdominales).

Siempre he sostenido la teoría de que nada tiene que ver con nada, así que supongo que la porción de realidad que les contaré ahora no tiene nada que ver con esto. O eso quiero pensar para no parecerles todavía más patético.
El otro día decidí ponerme a correr. Operación bikini, supongo que debería llamarle. Me puse el pantalón corto, la camiseta de tirantes, las zapatillas de Sport Billy y lancé mi grito de guerra:
-¡Voy a correr! ¡Yoviha!
Yoviha es un grito de guerra que significa "Ahí voy". Sólo que escrito al revés. No me pidan más explicaciones. Escuchen a mi madre:
-A los diez minutos estarás de vuelta con la lengua de fuera.
Mi madre se equivoca. Sin duda me sobrevalora porque soy su hijo. A los cinco minutos estaba de vuelta, y lo que llevaba de fuera no era la lengua, sino el hígado, medio pulmón y un líquido verde y viscoso con grumos amarillentos que se reproducían y se reían burlonamente. No pienses en la profesora de gimnasia. No pensaba en ella. Sí, sí que pensabas. Ahora tengo unas agujetas en las piernas que me hacen cojear con la derecha cada dos pasos y con la izquierda cada tres. Buenas tardes, tengo un andar estúpido y quisiera una subvención.

Lo que quiero contar con todo esto no está del todo claro, y la dosis de realismo que les quería ofrecer se está volviendo un poco Bridget Jones, personaje con el que no simpatizo demasiado, así que creo que concluiré este texto un poco más a mi manera. Voy a contarles la mayor verdad de todas. Creo que no conoceré a la profesora de gimnasia de mi madre, y que la operación bikini no concluirá con éxito. Lo de cumplir 32 ya sí que es más probable que suceda, pero he de confesar que si miro por la ventana a ciertas horas de la tarde, puedo ver un anochecer hermoso. El sol se deshace dentro de la ría de Ferrol como una pastilla efervescente que se toma para el dolor de piernas que causa el correr alocadamente. Son unos anocheceres tan deliciosos que suelo guardármelos hasta la mañana siguiente para desayunarlos lentamente, apartando cuidadosamente los huesos. Con estos huesos estoy creando el esqueleto de un animal que todavía estoy por descubrir, pero en cuanto sepa de qué animal se trata, le compraré una correa y no le pondré nombre para que pueda vivir sin ninguna atadura ("¿y entonces la correa?" "¡calla! ¡que nadie se da cuenta!"). Y esto es todo lo que puedo contarles sobre mi vida.

Labels: , , , ,

Tuesday, May 08, 2007

El amor es lo que tiene.

La pasada noche, cuando llegué a casa y abrí la puerta de mi cuarto dispuesto a zambullirme en cama sin contemplaciones ni miramientos, descubrí lleno de estupor a mis zapatillas besándose.
-¡Desvergonzadas!- les grité. -¡Dadme un buen motivo para que no os eche de casa ahora mismo!
Las zapatillas se acurrucaron contra una esquina, bien apretaditas la una contra la otra, entre sorprendidas y avergonzadas de haber sido descubiertas. Traté de tranquilizarme y quise hacerles comprender que su romance no tenía futuro, pues no pertenecían al mismo pie, y a pesar de ser de la misma talla, la destreza de una no encajaba con la siniestralidad de la otra. Como vi que mis argumentos no llegaban a convencerlas, metí a una debajo de la cama y a la otra dentro de un armario. No estaba dispuesto a tolerar más flirteos.
A la mañana siguiente, cuando iba ya a enfundarme las zapatillas en mis pies, cuál fue mi sorpresa al descubrir que la que había dejado bajo la cama ya no se encontraba allí. Enfurecido, abrí de golpe la puerta del armario donde había enclaustrado a la otra, esperando encontrármelas allí dentro retozando, pero no, allí sólo estaban mis castas botas. No había ni rastro de ellas. No fue hasta que miré por la ventana que las vi, abrazadas sobre un cable de la luz, mostrando su amor a los cuatro o cinco vientos. Me hicieron un gesto de despedida, y salieron volando. El amor es lo que tiene. De vez en cuando las veo ir a posarse a la repisa de la ventana de mis vecinos, dos muchachos muy sonrientes que les dan pan y las contemplan embobados, cogidos de la mano, identificando en mis ex-zapatillas un reflejo de su propio amor.
Por lo que a mí respecta, que hagan lo que quieran. He cerrado la persiana y he bajado a la zapatería a comprar, esta vez, una sola zapatilla.

Labels: ,

TÚ enlazas y yo ausente

TÚ enlazas y yo ausente,
hasta que mi demonio me descubre
explícito y ladrillo en tu agenda.

TÚ abarcas como arena desquiciante,
y mis brazos tiemblan, gimen,
se entumecen, casi hibernan,
prácticamnete caen,
se reestrenan fósforo finalmente,
y soy pista de aterrizaje y fuente de arañas,
mucha pompa y considerable corbata.

TÚ inflamas.
Yo expongo crudos mis átomos,
envío mi obvio rostro tras tu rastro,
y siempre será así,
aunque me goce fatuo y telégrafo,
colmado de antenas,
y espere incoherente tu indirecto a la mejilla,
mucho más completo me sabrás en mi ignorancia,
más repleto me saborearás en mi asonancia;

TÚ rimas y remas;
yo, romo, rumio.

Labels:

Monday, May 07, 2007

Eric et Luc

J’ai huit ans et celle-ci est ma biographie. C’est la biographie la plus bizarre et la plus courte que vous avez lue. Je m’appelle Eric, ou je pourrais bien dire qu’on m’appelle Eric, car je sais que mon vrai nom est Luc. Mais tout le monde, mes parents, mon frère, la maîtresse, m’appellent Eric, donc, il n’importe pas que je m’appelle Luc. Je suis Eric pour tout le monde et je ne me souviens pas de qu’on m’appelle d’une autre façon.

J’ai connu la vérité un jour pleuvieux. J’étais sorti de l’école et la télé ne marchait pas. Alors, ma mère me montra l’album de photos. Je vis des photos de mes parents, de mes grands-parents, de mon frère quand il était un petit enfant comme moi. Tous étaient très jeunes, mais je pouvais les reconnaitre. Ils étaient un peu differents dans les photos, mais ils étaient eux. Moi, par contre, je n’étais pas moi. Cet enfant-là, de trois ans, il me ressemblait un peu, mais il n’était pas moi. L’autre enfant, de quatre ans, il était moi. L’enfant de trois ans était blond, gros, trop souriant, il avait les yeux petits et les oreilles grandes. L'enfant de quatre ans avait les cheveux plus obscurs, le regard triste (ma mère me dit ça toujours) et des taches de son. Oui, je suis comme ça. Les deux enfants, Eric et Luc, se ressemblent un peu. C’est pourquoi, un jour, a l’âge de trois, ils nous ont confondus, mais je peux voir que nous sommes differents. Alors, ma mère n’est pas ma mère, mon père n’est pas mon père, mon frère n’est pas mon frère, ma maîtresse n’est pas ma maîtresse et je ne suis pas Eric. Je suis Luc.

Mais persone ne me croit. Mon frère ne m’écoute pas, et mes parents rient quand je leur dis ce que je sais. J’ai compris qu’il ne faut pas leur dire la vérité. Ils n’écoutent jamais. Les adultes pensent qu’ils ne se trompent jamais. Ils disent que les enfants changent, que j’avais un peu changé quand j’avais trois ans. Je pensai qu’ils avaient raison. Mais un jour, jouant dans le parc, je vis un enfant blond, gros, qui avait les oreilles grandes. J’admets qu’il me ressemblait un peu, mais pas trop.
-Comment tu t’appelles ? –lui demandai-je.
L’enfant sourit en me regardant comme s’il avait la certitude de m’avoir connu avant, comme s’il m’avait vu dans une photo chez-lui, et il répondit.
-Luc.
Il était Eric.

Labels:

The Waste Land Vs. Tempus Fugit

de acuerdo abril
es el más cruel
y sin embargo
llegado mayo
quién es el cruel
acaso junio
o que no hay pausa

Labels: ,

Sunday, May 06, 2007

Fotochop

Se acercó sin hacer ningún ruido a Brad Pitt mientras éste dormía, y sin despertarlo, le robó esos hoyuelos que se le forman en la cara cuando sonríe. Aprovechó que Angelina yacía a su lado para, sigilosamente, robarle los labios, por supuesto.
Jennifer Lopez no sabría decir cómo ni cuándo le robaron su culo.
Uma Thurman denunció el hurto del azul de sus ojos al mismo tiempo que Julia Roberts el de su sonrisa. Todo apuntaba hacia la misma persona.
El plan de sustraerle la voz a Sean Connery funcionó a la perfección, al igual que el de apoderarse del carisma de George Clooney, la escotadura supraesternal de Kristin Scott Thomas, las piernas de Charlize Theron y un lunar que tenía Juliette Binoche.
El proyecto se completó cuando a Tom Cruise le robó la fe, a Kyle MacLachlan la barbilla, a Dylan McDermott las cejas (aunque se confundió y en realidad se las robó a Dermot Mulroney), a Colin Farrell el Colin, a John Travolta la chupa de los T-Birds y a Tom Hanks... bueno, a Tom Hanks no le robó nada.
A continuación, se puso manos a la obra, con pegamento, tijeras, paciencia y fotochop. Su trabajo, como pueden comprobar observando los carteles que se han colocado a lo largo de esta avenida, es intachable. Lo más impresionante es que con todo lo utilizado, el resultado final todavía se parece al candidato de nuestro partido.

Labels: ,

Saturday, May 05, 2007

Duele

-¿Besar duele?
-Sí. Mogollón.
-Entonces ¿por qué la gente lo hace?
-La gente es rara.
-A mí no me parece que les duela.
-A la larga es muy doloroso. Muchos se han quedado sin labios. Otros sin nariz. Alguno que otro se ha vuelto loco, y se conoce el caso de quienes no se han podido despegar. Incluso algunos se han muerto por ello.
-¿Vas a besarme?
-Por supuesto.
-Gracias.

Labels:

Yo sé que escondes algo.

De entre todas las cosas que he oído úlimamente acerca de mi laberinto, la que más me ha conmovido es ésta: "Yo sé que escondes algo. Todo eso que escribes es para desviar la atención de algo que no escribes."
Quizás sea verdad. Vamos, cuanto más lo pienso, más convencido estoy de que es así. Sin embargo, yo tampoco sé qué es lo que escondo. En cuanto averigüe qué es lo que estoy encubriendo tras todos estos fardos con etiqueta, supongo que trataré de ocultarlo con todavía más ahínco, pero al menos tendré más claro para qué escribo.

Labels: , , ,

There is, There are

There are nine planets in the solar system.
Un alumno levanta la mano. ¿Sí? ¿No entiendes cómo se utiliza "there is" y "there are"?
No, no es eso. Es que no hay nueve planetas. Que Plutón no cuenta.
¿Cómo que no cuenta?
Que ya no es un planeta. Que es muy pequeño.
Joder. Pues que no se os meta en un ojo.

Labels:

Friday, May 04, 2007

Peligro

Uno de los ratones que viven en el desván de la casa de mi abuela ha aprendido a leer. Al contrario que los demás ratones, que se dedicaban a corretear de agujero en agujero, éste llevaba meses hojeando entre los viejos libros de texto de mi tío, entre antiguas revistas de mis padres y algún tebeo que yo ya había olvidado que estaba allí. De esta manera llegó a comprender el sentido de todos aquellos símbolos que se agrupaban formando palabras, frases, versos...

Los demás ratones, considerando que eso de la lectura era un peligro para todos, no tardaron en matarlo.

Labels:

Una Historia Irrelevante

A la salida de nuestro universo existía una carretera llena de baches y agujeros negros que conducía a otro universo. Estaba algo lejos, no se vayan a creer, y la carretera no era buena, como digo. Vamos, que se tardaba en llegar. Este otro universo estaba dormido. Los planetas no rotaban ni hacían nada, las tiendas estaban cerradas y las estrellas apagadas. LLevaba dormido mucho tiempo. Cronómetro en mano, podríamos decir que llevaba dormido lo que los humanos computaríamos como "una barbaridad de tiempo", milenio arriba milenio abajo. Un día, o quizá una noche, pues aún no funcionaba nada, despertó. Seguro que nunca han visto despertarse a un universo que lleva dormido tantos años. Digamos que no estaba del todo despejado, ni de muy buen humor. Lo primero que hizo fue darle una patada a un meteorito. Hubiera sido un golazo, de haber ido más centrado, pero impactó en la cepa de un planeta. Empezamos bien. Y a continuación, debido a tantos años de siesta, bostezó tres veces. El primer bostezo, inmenso, provocó un tornado. El segundo, todavía mayor, causó un ataque generalizado de angustia. Y el tercero fue tan colosal, tan salvaje y descomunal, que el universo se engulló a sí mismo y nadie volvió a saber nada más de él. Se dice que entre nosotros vive el único superviviente de aquella autofagotización del universo vecino. Al parecer le tiene pánico a las aspiradoras.

Labels:

Thursday, May 03, 2007

Alto y Claro

Hablé alto y claro.
Las cosas no son así. Y lo mínimo que se puede hacer es actuar con un poco de sentido común y decencia. Si alguno tiene un problema, que lo diga, para evitarnos estas situaciones. Pero lo que no puede ser es que aquí, venga, cada uno por su lado y ya veremos lo que pasa. Ya está bien de esconder la cabeza debajo del ala, hay que dar la cara. Y respeto por los demás, no penséis que sois los únicos que se pringan, que aquí estamos todos a las duras y a las maduras. Que yo también me como los marrones, como todo el mundo, no penséis que me encanta venir aquí y soltaros el rollo. Y si alguno tiene algo que decir, que me lo diga a la cara.
Ni caso. Los pavos son los animales más estúpidos que conozco.

Labels:

La Palabra Rosa y la Pantera Rosa.

Se pregunta el poeta qué sería de la palabra rosa sin la rosa. Pues bien, en cuanto la palabra rosa se quedó sin significado y se vio libre de tanta responsabilidad de definición, quiso aprovechar su inesperada libertad para tomarse unas vacaciones en una isla tropical. La verdad es que disfrutó al máximo de su anonimato (anonimato no es la palabra, lo sé, pero tampoco lo es insignificancia). Cuando se disponía a extenderse una crema solar por sus cuatro vacuas letras, divisó a lo lejos a la Pantera Rosa. Estaba rodeado de gente (supongo que habrán apreciado que la Pantera Rosa es macho) que le pedía autógrafos y le hacía fotografías. La palabra rosa sonrió y respiró aliviada de no estar en esa situación y de pasar desapercibida a todo el mundo. Pero al mismo tiempo sintió una gran compasión por la Pantera Rosa. Así que pasado un rato, se dirigió hacia él y le regaló una flor roja, sin nombre.

Labels: ,

Wednesday, May 02, 2007

pepedanterías, trucos

Nada más llegar, el mes de mayo me ha saludado cordialmente y deseado una feliz navidad y un próspero año nuevo. ¿Significará eso que esta primavera voy a librarme de la alergia?

El príncipe le dio un beso y la despertó de un sueño de cien años. Y claro, ahora la niña ni duerme ni deja dormir. El café, ni probarlo.

Vivo en el octavo piso, así que cuando sube la marea no le queda más remedio que hacerlo en ascensor.

Mi hermano está dominado por la televisión. Ayer mismo fue ella quien lo apagó a él. En cambio, yo no me dejo avasallar por ella. En diez minutos cambié de canal trescientas veces, hasta que del mareo terminó vomitando en el salón. Después tuvo que poner carta de ajuste, ¡cuánto tiempo!

Tengo un estómago voraz. Por favor, no vuelvan a dejarme a solas con él.

Estracto de baba de caracol. 80 euros. Fenomenal para las arrugas. Efectivamente, nada más echarse el primer frasco ya estaba arrugado como una pasa.

La noche pasada soñé que mataba a mi madre. Me desperté de golpe, con un grito ahogándose en mi boca, temblando y empapado en sudor. Sólo había sido una pesadilla, pero tuve que levantarme y dirigirme a la cocina para comprobar que mi madre seguía en la jaula, esposada y amordazada como la había dejado.

Era un vegetariano concienciado. Por eso, su tercer deseo fue que los animales se extinguiesen, para que nadie los pudiera comer.

Ayer mi novia me sorprendió masturbándome delante de una foto de su madre. Bueno, en realidad quien se sorprendió fue ella.

Esta mañana he escrito un poema sin palabras. Se lo he enseñado a todo el mundo, pero no ha convencido a nadie. "¡Esto es sólo un folio en blanco! ¡Puede hacerlo cualquiera!" Sí, claro, una vez que lo he hecho yo parece fácil.

En medio del desorden ha aparecido debajo de mi cama un calcetín que sin duda no es mío. Estoy atento a ver si diviso su pie.

El barco se hundía irremediablemente. Los pasajeros se ahogaban, desesperados. De pronto, una voz lanzó un grito a la esperanza: "¡Tranquilos! ¡Arquímedes nos salvará!"

Alicia y Lucía discutían sobre qué parte del cuerpo es más importante para sujetar las gafas, si la nariz o las orejas. Se acaloraron tanto con la discusión que llegaron a los insultos y a continuación a las manos. La bofetada que Alicia le propinó a Lucía hizo que sus gafas saliesen disparadas, sin que la nariz o las orejas pudieran evitarlo.

Un cadáver. Seis sospechosos. Trescientas coartadas. No había duda, las coartadas habían caído encima de él y lo habían aplastado.

Allí no había nadie. Lo sé porque yo tampoco estaba.

Labels: ,

El tamaño no importa

Marta ha regresado a Europa y ha empezado por la costa, con mucho cuidado, y sin salirse. Todavía le queda un largo trabajo por delante. Lo que la ha conducido a hacer todo esto fue una idea muy sencilla y sin la menor trascendencia, aunque por puro accidente ha desembocado en toda esta locura. Así empiezan siempre los grandes proyectos de la humanidad, partiendo de una pequeña y simple idea que deriva por azar en algo catastrófico o magnífico, o ambas cosas.
La idea de Marta había sido pintar de verde la puerta de su garaje. Compró dos botes de pintura verde lechuga, un par de brochas redondas, dos batas, dos gorros, dos pares de gafas protectoras y dos mascarillas para evitar la intoxicación. Posiblemente todo eso era más de lo que necesitaba para pintar la puerta del garaje, pero puedo asegurar que lo ha utilizado todo, y con creces. Antes de ponerse manos a la obra, justo cuando iba a buscar algunos papeles de periódico para no manchar el suelo, dejó los botes de pintura dentro del garaje. Marta no es muy ordenada, y su garaje estaba patas arriba. Por eso, mientras salía, tropezó con un triciclo, el triciclo movió el barco pirata de los clics, el barco salió disparado hasta chocar con un balón de playa que impactó contra una vieja estantería destartalada. Sobre la estantería había un globo terráqueo, que debido al golpe sufrido con la pelota, cayó justo dentro de uno de los botes de pintura. Marta intentó limpiarlo por todos los medios, pero no hubo manera. El globo terráqueo se había vuelto verde y no salía. Su idea comenzó a madurar mientras pintaba la puerta del garaje, y acabó de concretarse pintando su casa de arriba abajo con su verde lechuga. Y fue a comprar más pintura. La única manera de solucionar el tema de su verde maqueta era tomar el todo por la parte. No le fue fácil encontrar el mismo tono verde lechuga en todas partes. Tuvo que hacer alguna mezcla con esencias de vegetales. Comenzó en América del Sur, y no ha cejado en su empeño. Ahora retoma su labor en el viejo continente, aunque me consta que no ha terminado su trabajo en las Américas. Tendrá que regresar. Ya he dicho que Marta no es muy ordenada.

Enrique cree que Marta está loca. A él nunca le ha gustado pintar. Ni la informática. Siempre se ha negado a tener un ordenador, no les ve ninguna utilidad. Dice que un ordenador sólo le ocasionaría problemas y que es más feliz sin él. Últimamente ha mostrado cierto interés por algo llamado "internet". Cuando le he explicado lo que es, le pareció buena idea. "Tendrás que tener ordenador si quieres internet", le dije yo en modo mefistófeles. Enrique se quedó un rato dudando y finalmente dijo: "Hombre, internet parece que está bien, pero... ¿ no me lo podrías imprimir?"

La gente dice que no me esfuerzo demasiado. Yo sé que pongo toda la carne en el asador. Pero es que tendrían que ver ustedes el asador.

Labels:

Tuesday, May 01, 2007

El Regreso de los CaryGranes.

Justo cuando ya no esperábamos ningún sobresalto más, cuando nos creíamos libres de ellos y nos dedicábamos a la relajación y al filorepantingamiento, por sorpresa, cosmoerráticamente, aparece un nuevo disco de los CaryGranes. Yo a esto no le llamaría resurreción, sino necrocidio. Y no es que llame la atención la irrupción de un nuevo dinosaurio en el mundo musical, es que esta vez parece que se inicia la era de la hipomosca. Y es que este traumazaroso disco no sólo viene con toda la antidisciplinante carga habitual de los CaryGranes, es que además con una sola vez que se oiga, se le puede aplicar el adjetivo de retroangustiante. A riesgo de que me acusen de hacer selenoescarnio, no se me ocurre otra manera de definir a esta omninadería cuasireptílica como un homenaje criminolácteo a lo dermatoetéreo. Ustedes saben que nunca me he dejado seducir por las neomilongas polilibertinas, y este disco sólo puede gustar a un público telermitaño o encefaloescéptico. El disco tiene dos estilos bien definidos, las canciones meteorolentas y las velocilerdas, pero ambos estilos son equipatéticos y equiparanoicos. La anglorrelinchante voz acostumbrada de nuestro cantante, que esta vez se marca un look heteroraro, con tendencia a la psicozafiedad, no hace más que confirmar el interdiarreico resultado: un disco geriordinario en honor a la puberprescindibilidad.

Labels: ,

La Maldición de la Flor Dorada

Personalmente, preferiría que Zhang Yimou se alejase un poco de héroes, espadas y emperadores y se acercase más a títulos como Ni uno menos o El camino a casa. No obstante, esta preferencia personal carece de importancia. El trasfondo de cada historia de Yimou es universal, no importa que suceda en la China imperial que en una aldea de la China actual. Lo importante es que cada plano siga manteniendo esa inundación de color, que todas sus escenas destilen pura poesía, que cada primer plano de un rostro sepa captar un sentimiento y todos sus posibles matices, que cada movimiento sea una pasmosa coreografía.
La maldición de la flor dorada está en la línea de Hero o La casa de las dagas voladoras, quizás con algo más de Shakespeare y algo menos de coreografía, pero con todos esos colores llenos de significados, con toda la fuerza que la cámara de Yimou sabe emplear a la hora de filmar simplemente cómo cae una lágrima. Pero sobre todo, si algo tiene esta película, es la interpretación rabiosa, emotiva, descorazonadora de esa diosa que tiene un pacto con el diablo que es Gong Li. Cómo expresa el dolor, la fragilidad, la frustración, la rabia y el deseo. Qué recital. De veras que sólo por ella vale la pena pagarse la entrada.


Labels:

Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.